© All material on this site is protected by copyright and may not be copied or reproduced without prior consent of the copyright owner
Johann Ludwig Wilhelm Müller

1: Gute Nacht
Fremd bin ich eingezogen,
Fremd zieh’ ich wieder aus.
Der Mai war mir gewogen
Mit manchem Blumenstrauß.
Das Mädchen sprach von Liebe,
Die Mutter gar von Eh’, –
Nun ist die Welt so trübe,
Der Weg gehüllt in Schnee.
Ich kann zu meiner Reisen
Nicht wählen mit der Zeit,
Muß selbst den Weg mir weisen
In dieser Dunkelheit.
Es zieht ein Mondenschatten
Als mein Gefährte mit,
Und auf den weißen Matten
Such’ ich des Wildes Tritt.
Was soll ich länger weilen,
Daß man mich trieb hinaus ?
Laß irre Hunde heulen
Vor ihres Herren Haus;
Die Liebe liebt das Wandern –
Gott hat sie so gemacht –
Von einem zu dem andern.
Fein Liebchen, gute Nacht !
Will dich im Traum nicht stören,
Wär schad’ um deine Ruh’.
Sollst meinen Tritt nicht hören –
Sacht, sacht die Türe zu !
Schreib im Vorübergehen
Ans Tor dir: Gute Nacht,
Damit du mögest sehen,
An dich hab’ ich gedacht.



2: Die Wetterfahne
Der Wind spielt mit der Wetterfahne
Auf meines schönen Liebchens Haus.
Da dacht’ ich schon in meinem Wahne,
Sie pfiff den armen Flüchtling aus.
Er hätt’ es eher bemerken sollen,
Des Hauses aufgestecktes Schild,
So hätt’ er nimmer suchen wollen
Im Haus ein treues Frauenbild.
Der Wind spielt drinnen mit den Herzen
Wie auf dem Dach, nur nicht so laut.
Was fragen sie nach meinen Schmerzen ?
Ihr Kind ist eine reiche Braut.



3: Gefror’ne Tränen
Gefrorne Tropfen fallen
Von meinen Wangen ab:
Ob es mir denn entgangen,
Daß ich geweinet hab’ ?
Ei Tränen, meine Tränen,
Und seid ihr gar so lau,
Daß ihr erstarrt zu Eise
Wie kühler Morgentau ?
Und dringt doch aus der Quelle
Der Brust so glühend heiß,
Als wolltet ihr zerschmelzen
Des ganzen Winters Eis !



4: Erstarrung
Ich such’ im Schnee vergebens
Nach ihrer Tritte Spur,
Wo sie an meinem Arme
Durchstrich die grüne Flur.
Ich will den Boden küssen,
Durchdringen Eis und Schnee
Mit meinen heißen Tränen,
Bis ich die Erde seh’.
Wo find’ ich eine Blüte,
Wo find’ ich grünes Gras ?
Die Blumen sind erstorben,
Der Rasen sieht so blaß.
Soll denn kein Angedenken
Ich nehmen mit von hier ?
Wenn meine Schmerzen schweigen,
Wer sagt mir dann von ihr ?
Mein Herz ist wie erstorben,
Kalt starrt ihr Bild darin;
Schmilzt je das Herz mir wieder,
Fließt auch ihr Bild dahin !



5: Der Lindenbaum
Am Brunnen vor dem Tore
Da steht ein Lindenbaum;
Ich träumt’ in seinem Schatten
So manchen süßen Traum.
Ich schnitt in seine Rinde
So manches liebe Wort;
Es zog in Freud’ und Leide
Zu ihm mich immer fort.
Ich mußt’ auch heute wandern
Vorbei in tiefer Nacht,
Da hab’ ich noch im Dunkeln
Die Augen zugemacht.
Und seine Zweige rauschten,
Als riefen sie mir zu:
Komm her zu mir, Geselle,
Hier find’st du deine Ruh’ !
Die kalten Winde bliesen
Mir grad’ ins Angesicht;
Der Hut flog mir vom Kopfe,
Ich wendete mich nicht.
Nun bin ich manche Stunde
Entfernt von jenem Ort,
Und immer hör’ ich’s rauschen:
Du fändest Ruhe dort !


6: Die Post
Von der Straße her ein Posthorn klingt.
Was hat es, daß es so hoch aufspringt,
Mein Herz ?
Die Post bringt keinen Brief für dich.
Was drängst du denn so wunderlich,
Mein Herz ?
Nun ja, die Post kommt aus der Stadt,
Wo ich ein liebes Liebchen hat,
Mein Herz !
Willst wohl einmal hinüberseh’n
Und fragen, wie es dort mag geh’n,
Mein Herz ?


7: Wasserflut
Manche Trän’ aus meinen Augen
Ist gefallen in den Schnee;
Seine kalten Flocken saugen
Durstig ein das heiße Weh.
Wenn die Gräser sprossen wollen
Weht daher ein lauer Wind,
Und das Eis zerspringt in Schollen
Und der weiche Schnee zerrinnt.
Schnee, du weißt von meinem Sehnen,
Sag’, wohin doch geht dein Lauf ?
Folge nach nur meinen Tränen,
Nimmt dich bald das Bächlein auf.
Wirst mit ihm die Stadt durchziehen,
Muntre Straßen ein und aus;
Fühlst du meine Tränen glühen,
Da ist meiner Liebsten Haus.


8: Auf dem Fluße
Der du so lustig rauschtest,
Du heller, wilder Fluß,
Wie still bist du geworden,
Gibst keinen Scheidegruß.
Mit harter, starrer Rinde
Hast du dich überdeckt,
Liegst kalt und unbeweglich
Im Sande ausgestreckt.
In deine Decke grab’ ich
Mit einem spitzen Stein
Den Namen meiner Liebsten
Und Stund’ und Tag hinein:
Den Tag des ersten Grußes,
Den Tag, an dem ich ging;
Um Nam’ und Zahlen windet
Sich ein zerbroch’ner Ring.
Mein Herz, in diesem Bache
Erkennst du nun dein Bild ?
Ob’s unter seiner Rinde
Wohl auch so reißend schwillt ?


9: Rückblick
Es brennt mir unter beiden Sohlen,
Tret’ ich auch schon auf Eis und Schnee,
Ich möcht’ nicht wieder Atem holen,
Bis ich nicht mehr die Türme seh’.
Hab’ mich an jedem Stein gestoßen,
So eilt’ ich zu der Stadt hinaus;
Die Krähen warfen Bäll’ und Schloßen
Auf meinen Hut von jedem Haus.
Wie anders hast du mich empfangen,
Du Stadt der Unbeständigkeit !
An deinen blanken Fenstern sangen
Die Lerch’ und Nachtigall im Streit.
Die runden Lindenbäume blühten,
Die klaren Rinnen rauschten hell,
Und ach, zwei Mädchenaugen glühten. –
Da war’s gescheh’n um dich, Gesell !
Kommt mir der Tag in die gedanken,
Möcht’ ich noch einmal rückwärts seh’n.
Möcht’ ich zurücke wieder wanken,
Vor ihrem Hause stille steh’n.


10: Der greise Kopf
Der Reif hatt’ einen weißen Schein
Mir übers Haar gestreuet;
Da glaubt’ ich schon ein Greis zu sein
Und hab’ mich sehr gefreuet.
Doch bald ist er hinweggetaut,
Hab’ wieder schwarze Haare,
Daß mir’s vor meiner Jugend graut –
Wie weit noch bis zur Bahre !
Vom Abendrot zum Morgenlicht
Ward mancher Kopf zum Greise.
Wer glaubt’s ? und meiner ward es nicht
Auf dieser ganzen Reise !


11: Die Krähe
Eine Krähe war mit mir
Aus der Stadt gezogen,
Ist bis heute für und für
Um mein Haupt geflogen.
Krähe, wunderliches Tier,
Willst mich nicht verlassen ?
Meinst wohl, bald als Beute hier
Meinen Leib zu fassen ?
Nun, es wird nicht weit mehr geh’n
An dem Wanderstabe.
Krähe, laß mich endlich seh’n
Treue bis zum Grabe !


12: Letzte Hoffnung
Hie und da ist an den Bäumen
Manches bunte Blatt zu seh’n,
Und ich bleibe vor den Bäumen
Oftmals in Gedanken steh’n.
Schaue nach dem einen Blatte,
Hänge meine Hoffnung dran;
Spielt der Wind mit meinem Blatte,
Zittr’ ich, was ich zittern kann.
Ach, und fällt das Blatt zu Boden,
Fällt mit ihm die Hoffnung ab;
Fall’ ich selber mit zu Boden,
Wein’ auf meiner Hoffnung Grab.


13: Im Dorfe
Es bellen die Hunde, es rasseln die Ketten;
Es schlafen die Menschen in ihren Betten,
Träumen sich manches, was sie nicht haben,
Tun sich im Guten und Argen erlaben;
Und morgen früh ist alles zerflossen.
Je nun, sie haben ihr Teil genossen
Und hoffen, was sie noch übrig ließen,
Doch wieder zu finden auf ihren Kissen.
Bellt mich nur fort, ihr wachen Hunde,
Laßt mich nicht ruh’n in der Schlummerstunde !
Ich bin zu Ende mit allen Träumen.
Was will ich unter den Schläfern säumen ?


14: Der stürmische Morgen
Wie hat der Sturm zerrissen
Des Himmels graues Kleid !
Die Wolkenfetzen flattern
Umher im matten Streit.
Und rote Feuerflammen
Zieh’n zwischen ihnen hin;
Das nenn’ ich einen Morgen
So recht nach meinem Sinn !
Mein Herz sieht an dem Himmel
Gemalt sein eig’nes Bild –
Es ist nichts als der Winter,
Der Winter kalt und wild !


15: Täuschung
Ein Licht tanzt freundlich vor mir her,
Ich folg’ ihm nach die Kreuz und Quer;
Ich folg’ ihm gern und seh’s ihm an,
Daß es verlockt den Wandersmann.
Ach ! wer wie ich so elend ist,
Gibt gern sich hin der bunten List,
Die hinter Eis und Nacht und Graus,
Ihm weist ein helles, warmes Haus.
Und eine liebe Seele drin. –
Nur Täuschung ist für mich Gewinn !


16: Der Wegweiser
Was vermeid’ ich denn die Wege,
Wo die ander’n Wand’rer geh’n,
Suche mir versteckte Stege,
Durch verschneite Felsenhöh’n ?
Habe ja doch nichts begangen,
Daß ich Menschen sollte scheu’n, –
Welch ein törichtes Verlangen
Treibt mich in die Wüstenei’n ?
Weiser stehen auf den Straßen,
Weisen auf die Städte zu.
Und ich wandre sonder Maßen
Ohne Ruh’ und suche Ruh’.
Einen Weiser seh’ ich stehen
Unverrückt vor meinem Blick;
Eine Straße muß ich gehen,
Die noch keiner ging zurück.


17: Das Wirtshaus
Auf einen Totenacker
Hat mich mein Weg gebracht;
Allhier will ich einkehren,
Hab ich bei mir gedacht.
Ihr grünen Totenkränze
Könnt wohl die Zeichen sein,
Die müde Wand’rer laden
Ins kühle Wirtshaus ein.
Sind denn in diesem Hause
Die Kammern all’ besetzt ?
Bin matt zum Niedersinken,
Bin tödlich schwer verletzt.
O unbarmherz’ge Schenke,
Doch weisest du mich ab ?
Nun weiter denn, nur weiter,
Mein treuer Wanderstab !


18: Das Irrlicht
In die tiefsten Felsengründe
Lockte mich ein Irrlicht hin;
Wie ich einen Ausgang finde,
Liegt nicht schwer mir in dem Sinn.
Bin gewohnt das Irregehen,
‘s führt ja jeder Weg zum Ziel;
Uns’re Freuden, uns’re Wehen,
Alles eines Irrlichts Spiel !
Durch des Bergstroms trockne Rinnen
Wind’ ich ruhig mich hinab,
Jeder Strom wird’s Meer gewinnen,
Jedes Leiden auch sein Grab.


19: Rast
Nun merk’ ich erst wie müd’ ich bin,
Da ich zur Ruh’ mich lege;
Das Wandern hielt mich munter hin
Auf unwirtbarem Wege.
Die Füße frugen nicht nach Rast,
Es war zu kalt zum Stehen;
Der Rücken fühlte keine Last,
Der Sturm half fort mich wehen.
In eines Köhlers engem Haus
Hab’ Obdach ich gefunden.
Doch meine Glieder ruh’n nicht aus:
So brennen ihre Wunden.
Auch du, mein Herz, in Kampf und Sturm
So wild und so verwegen,
Fühlst in der Still’ erst deinen Wurm
Mit heißem Stich sich regen !


20: Die Nebensonnen
Drei Sonnen sah ich am Himmel steh’n,
Hab’ lang und fest sie angeseh’n;
Und sie auch standen da so stier,
Als wollten sie nicht weg von mir.
Ach, meine Sonnen seid ihr nicht !
Schaut ander’n doch ins Angesicht !
Ja, neulich hatt’ ich auch wohl drei;
Nun sind hinab die besten zwei.
Ging nur die dritt’ erst hinterdrein !
Im Dunkel wird mir wohler sein.


21: Frühlingstraum
Ich träumte von bunten Blumen,
So wie sie wohl blühen im Mai;
Ich träumte von grünen Wiesen,
Von lustigem Vogelgeschrei.
Und als die Hähne krähten,
Da ward mein Auge wach;
Da war es kalt und finster,
Es schrien die Raben vom Dach.
Doch an den Fensterscheiben,
Wer malte die Blätter da ?
Ihr lacht wohl über den Träumer,
Der Blumen im Winter sah ?
Ich träumte von Lieb um Liebe,
Von einer schönen Maid,
Von Herzen und von Küssen,
Von Wonne und Seligkeit.
Und als die Hähne krähten,
Da ward mein Herze wach;
Nun sitz’ ich hier alleine
Und denke dem Traume nach.
Die Augen schließ’ ich wieder,
Noch schlägt das herz so warm.
Wann grünt ihr Blätter am Fenster ?
Wann halt’ ich mein Liebchen im Arm ?


22: Einsamkeit
Wie eine trübe Wolke
Durch heit’re Lüfte geht,
Wenn in der Tanne Wipfel
Ein mattes Lüftchen weht:
So zieh ich meine Straße
Dahin mit trägem Fuß,
Durch helles, frohes Leben
Einsam und ohne Gruß.
Ach, daß die Luft so ruhig !
Ach, daß die Welt so licht !
Als noch die Stürme tobten,
War ich so elend nicht.


23: Mut !
Fliegt der Schnee mir ins Gesicht,
Schüttl’ ich ihn herunter.
Wenn mein Herz im Busen spricht,
Sing’ ich hell und munter.
Höre nicht, was es mir sagt,
Habe keine Ohren;
Fühle nicht, was es mir klagt,
Klagen ist für Toren.
Lustig in die Welt hinein
Gegen Wind und Wetter !
Will kein Gott auf Erden sein,
Sind wir selber Götter !



24: Der Leiermann
Drüben hinterm Dorfe
Steht ein Leiermann
Und mit starren Fingern
Dreht er was er kann.
Barfuß auf dem Eise
Wankt er hin und her
Und sein kleiner Teller
Bleibt ihm immer leer.
Keiner mag ihn hören,
Keiner sieht ihn an,
Und die Hunde knurren
Um den alten Mann.
Und er läßt es gehen,
Alles wie es will,
Dreht, und seine Leier
Steht ihm nimmer still.
Wunderlicher Alter !
Soll ich mit dir geh’n ?
Willst zu meinen Liedern
Deine Leier dreh’n ?
Franz Peter Schubert



1: Gute Nacht
Fremd bin ich eingezogen,
Fremd zieh’ ich wieder aus.
Der Mai war mir gewogen
Mit manchem Blumenstrauß.
Das Mädchen sprach von Liebe,
Die Mutter gar von Eh’, –
Nun ist die Welt so trübe,
Der Weg gehüllt in Schnee.
Ich kann zu meiner Reisen
Nicht wählen mit der Zeit,
Muß selbst den Weg mir weisen
In dieser Dunkelheit.
Es zieht ein Mondenschatten
Als mein Gefährte mit,
Und auf den weißen Matten
Such’ ich des Wildes Tritt.
Was soll ich länger weilen,
Daß man mich trieb hinaus ?
Laß irre Hunde heulen
Vor ihres Herren Haus;
Die Liebe liebt das Wandern –
Gott hat sie so gemacht –
Von einem zu dem andern.
Fein Liebchen, gute Nacht !
Will dich im Traum nicht stören,
Wär schad’ um deine Ruh’.
Sollst meinen Tritt nicht hören –
Sacht, sacht die Türe zu !
Schreib im Vorübergehen
Ans Tor dir: Gute Nacht,
Damit du mögest sehen,
An dich hab’ ich gedacht.



2: Die Wetterfahne
Der Wind spielt mit der Wetterfahne
Auf meines schönen Liebchens Haus.
Da dacht’ ich schon in meinem Wahne,
Sie pfiff den armen Flüchtling aus.
Er hätt’ es eher bemerken sollen,
Des Hauses aufgestecktes Schild,
So hätt’ er nimmer suchen wollen
Im Haus ein treues Frauenbild.
Der Wind spielt drinnen mit den Herzen
Wie auf dem Dach, nur nicht so laut.
Was fragen sie nach meinen Schmerzen ?
Ihr Kind ist eine reiche Braut.



3: Gefror’ne Tränen
Gefrorne Tropfen fallen
Von meinen Wangen ab:
Ob es mir denn entgangen,
Daß ich geweinet hab’ ?
Ei Tränen, meine Tränen,
Und seid ihr gar so lau,
Daß ihr erstarrt zu Eise
Wie kühler Morgentau ?
Und dringt doch aus der Quelle
Der Brust so glühend heiß,
Als wolltet ihr zerschmelzen
Des ganzen Winters Eis !



4: Erstarrung
Ich such’ im Schnee vergebens
Nach ihrer Tritte Spur,
Wo sie an meinem Arme
Durchstrich die grüne Flur.
Ich will den Boden küssen,
Durchdringen Eis und Schnee
Mit meinen heißen Tränen,
Bis ich die Erde seh’.
Wo find’ ich eine Blüte,
Wo find’ ich grünes Gras ?
Die Blumen sind erstorben,
Der Rasen sieht so blaß.
Soll denn kein Angedenken
Ich nehmen mit von hier ?
Wenn meine Schmerzen schweigen,
Wer sagt mir dann von ihr ?
Mein Herz ist wie erstorben,
Kalt starrt ihr Bild darin;
Schmilzt je das Herz mir wieder,
Fließt auch ihr Bild dahin !



5: Der Lindenbaum
Am Brunnen vor dem Tore
Da steht ein Lindenbaum;
Ich träumt’ in seinem Schatten
So manchen süßen Traum.
Ich schnitt in seine Rinde
So manches liebe Wort;
Es zog in Freud’ und Leide
Zu ihm mich immer fort.
Ich mußt’ auch heute wandern
Vorbei in tiefer Nacht,
Da hab’ ich noch im Dunkeln
Die Augen zugemacht.
Und seine Zweige rauschten,
Als riefen sie mir zu:
Komm her zu mir, Geselle,
Hier find’st du deine Ruh’ !
Die kalten Winde bliesen
Mir grad’ ins Angesicht;
Der Hut flog mir vom Kopfe,
Ich wendete mich nicht.
Nun bin ich manche Stunde
Entfernt von jenem Ort,
Und immer hör’ ich’s rauschen:
Du fändest Ruhe dort !


6: Wasserflut
Manche Trän’ aus meinen Augen
Ist gefallen in den Schnee;
Seine kalten Flocken saugen
Durstig ein das heiße Weh.
Wenn die Gräser sprossen wollen
Weht daher ein lauer Wind,
Und das Eis zerspringt in Schollen
Und der weiche Schnee zerrinnt.
Schnee, du weißt von meinem Sehnen,
Sag’, wohin doch geht dein Lauf ?
Folge nach nur meinen Tränen,
Nimmt dich bald das Bächlein auf.
Wirst mit ihm die Stadt durchziehen,
Muntre Straßen ein und aus;
Fühlst du meine Tränen glühen,
Da ist meiner Liebsten Haus.


7: Auf dem Fluße
Der du so lustig rauschtest,
Du heller, wilder Fluß,
Wie still bist du geworden,
Gibst keinen Scheidegruß.
Mit harter, starrer Rinde
Hast du dich überdeckt,
Liegst kalt und unbeweglich
Im Sande ausgestreckt.
In deine Decke grab’ ich
Mit einem spitzen Stein
Den Namen meiner Liebsten
Und Stund’ und Tag hinein:
Den Tag des ersten Grußes,
Den Tag, an dem ich ging;
Um Nam’ und Zahlen windet
Sich ein zerbroch’ner Ring.
Mein Herz, in diesem Bache
Erkennst du nun dein Bild ?
Ob’s unter seiner Rinde
Wohl auch so reißend schwillt ?


8: Rückblick
Es brennt mir unter beiden Sohlen,
Tret’ ich auch schon auf Eis und Schnee,
Ich möcht’ nicht wieder Atem holen,
Bis ich nicht mehr die Türme seh’.
Hab’ mich an jedem Stein gestoßen,
So eilt’ ich zu der Stadt hinaus;
Die Krähen warfen Bäll’ und Schloßen
Auf meinen Hut von jedem Haus.
Wie anders hast du mich empfangen,
Du Stadt der Unbeständigkeit !
An deinen blanken Fenstern sangen
Die Lerch’ und Nachtigall im Streit.
Die runden Lindenbäume blühten,
Die klaren Rinnen rauschten hell,
Und ach, zwei Mädchenaugen glühten. –
Da war’s gescheh’n um dich, Gesell !
Kommt mir der Tag in die gedanken,
Möcht’ ich noch einmal rückwärts seh’n.
Möcht’ ich zurücke wieder wanken,
Vor ihrem Hause stille steh’n.


9: Irrlicht
In die tiefsten Felsengründe
Lockte mich ein Irrlicht hin;
Wie ich einen Ausgang finde,
Liegt nicht schwer mir in dem Sinn.
Bin gewohnt das Irregehen,
‘s führt ja jeder Weg zum Ziel;
Uns’re Freuden, uns’re Wehen,
Alles eines Irrlichts Spiel !
Durch des Bergstroms trockne Rinnen
Wind’ ich ruhig mich hinab,
Jeder Strom wird’s Meer gewinnen,
Jedes Leiden auch sein Grab.


10: Rast
Nun merk’ ich erst wie müd’ ich bin,
Da ich zur Ruh’ mich lege;
Das Wandern hielt mich munter hin
Auf unwirtbarem Wege.
Die Füße frugen nicht nach Rast,
Es war zu kalt zum Stehen;
Der Rücken fühlte keine Last,
Der Sturm half fort mich wehen.
In eines Köhlers engem Haus
Hab’ Obdach ich gefunden.
Doch meine Glieder ruh’n nicht aus:
So brennen ihre Wunden.
Auch du, mein Herz, in Kampf und Sturm
So wild und so verwegen,
Fühlst in der Still’ erst deinen Wurm
Mit heißem Stich sich regen !


11: Frühlingstraum
Ich träumte von bunten Blumen,
So wie sie wohl blühen im Mai;
Ich träumte von grünen Wiesen,
Von lustigem Vogelgeschrei.
Und als die Hähne krähten,
Da ward mein Auge wach;
Da war es kalt und finster,
Es schrien die Raben vom Dach.
Doch an den Fensterscheiben,
Wer malte die Blätter da ?
Ihr lacht wohl über den Träumer,
Der Blumen im Winter sah ?
Ich träumte von Lieb um Liebe,
Von einer schönen Maid,
Von Herzen und von Küssen,
Von Wonne und Seligkeit.
Und als die Hähne krähten,
Da ward mein Herze wach;
Nun sitz’ ich hier alleine
Und denke dem Traume nach.
Die Augen schließ’ ich wieder,
Noch schlägt das herz so warm.
Wann grünt ihr Blätter am Fenster ?
Wann halt’ ich mein Liebchen im Arm ?


12: Einsamkeit
Wie eine trübe Wolke
Durch heit’re Lüfte geht,
Wenn in der Tanne Wipfel
Ein mattes Lüftchen weht:
So zieh ich meine Straße
Dahin mit trägem Fuß,
Durch helles, frohes Leben
Einsam und ohne Gruß.
Ach, daß die Luft so ruhig !
Ach, daß die Welt so licht !
Als noch die Stürme tobten,
War ich so elend nicht.


13: Die Post
Von der Straße her ein Posthorn klingt.
Was hat es, daß es so hoch aufspringt,
Mein Herz ?
Die Post bringt keinen Brief für dich.
Was drängst du denn so wunderlich,
Mein Herz ?
Nun ja, die Post kommt aus der Stadt,
Wo ich ein liebes Liebchen hat,
Mein Herz !
Willst wohl einmal hinüberseh’n
Und fragen, wie es dort mag geh’n,
Mein Herz ?


14: Der greise Kopf
Der Reif hatt’ einen weißen Schein
Mir übers Haar gestreuet;
Da glaubt’ ich schon ein Greis zu sein
Und hab’ mich sehr gefreuet.
Doch bald ist er hinweggetaut,
Hab’ wieder schwarze Haare,
Daß mir’s vor meiner Jugend graut –
Wie weit noch bis zur Bahre !
Vom Abendrot zum Morgenlicht
Ward mancher Kopf zum Greise.
Wer glaubt’s ? und meiner ward es nicht
Auf dieser ganzen Reise !


15: Die Krähe
Eine Krähe war mit mir
Aus der Stadt gezogen,
Ist bis heute für und für
Um mein Haupt geflogen.
Krähe, wunderliches Tier,
Willst mich nicht verlassen ?
Meinst wohl, bald als Beute hier
Meinen Leib zu fassen ?
Nun, es wird nicht weit mehr geh’n
An dem Wanderstabe.
Krähe, laß mich endlich seh’n
Treue bis zum Grabe !


16: Letzte Hoffnung
Hie und da ist an den Bäumen
Manches bunte Blatt zu seh’n,
Und ich bleibe vor den Bäumen
Oftmals in Gedanken steh’n.
Schaue nach dem einen Blatte,
Hänge meine Hoffnung dran;
Spielt der Wind mit meinem Blatte,
Zittr’ ich, was ich zittern kann.
Ach, und fällt das Blatt zu Boden,
Fällt mit ihm die Hoffnung ab;
Fall’ ich selber mit zu Boden,
Wein’ auf meiner Hoffnung Grab.


17: Im Dorfe
Es bellen die Hunde, es rasseln die Ketten;
Es schlafen die Menschen in ihren Betten,
Träumen sich manches, was sie nicht haben,
Tun sich im Guten und Argen erlaben;
Und morgen früh ist alles zerflossen.
Je nun, sie haben ihr Teil genossen
Und hoffen, was sie noch übrig ließen,
Doch wieder zu finden auf ihren Kissen.
Bellt mich nur fort, ihr wachen Hunde,
Laßt mich nicht ruh’n in der Schlummerstunde !
Ich bin zu Ende mit allen Träumen.
Was will ich unter den Schläfern säumen ?


18: Der stürmische Morgen
Wie hat der Sturm zerrissen
Des Himmels graues Kleid !
Die Wolkenfetzen flattern
Umher im matten Streit.
Und rote Feuerflammen
Zieh’n zwischen ihnen hin;
Das nenn’ ich einen Morgen
So recht nach meinem Sinn !
Mein Herz sieht an dem Himmel
Gemalt sein eig’nes Bild –
Es ist nichts als der Winter,
Der Winter kalt und wild !


19: Täuschung
Ein Licht tanzt freundlich vor mir her,
Ich folg’ ihm nach die Kreuz und Quer;
Ich folg’ ihm gern und seh’s ihm an,
Daß es verlockt den Wandersmann.
Ach ! wer wie ich so elend ist,
Gibt gern sich hin der bunten List,
Die hinter Eis und Nacht und Graus,
Ihm weist ein helles, warmes Haus.
Und eine liebe Seele drin. –
Nur Täuschung ist für mich Gewinn !


20: Der Wegweiser
Was vermeid’ ich denn die Wege,
Wo die ander’n Wand’rer geh’n,
Suche mir versteckte Stege,
Durch verschneite Felsenhöh’n ?
Habe ja doch nichts begangen,
Daß ich Menschen sollte scheu’n, –
Welch ein törichtes Verlangen
Treibt mich in die Wüstenei’n ?
Weiser stehen auf den Straßen,
Weisen auf die Städte zu.
Und ich wandre sonder Maßen
Ohne Ruh’ und suche Ruh’.
Einen Weiser seh’ ich stehen
Unverrückt vor meinem Blick;
Eine Straße muß ich gehen,
Die noch keiner ging zurück.


21: Das Wirtshaus
Auf einen Totenacker
Hat mich mein Weg gebracht;
Allhier will ich einkehren,
Hab ich bei mir gedacht.
Ihr grünen Totenkränze
Könnt wohl die Zeichen sein,
Die müde Wand’rer laden
Ins kühle Wirtshaus ein.
Sind denn in diesem Hause
Die Kammern all’ besetzt ?
Bin matt zum Niedersinken,
Bin tödlich schwer verletzt.
O unbarmherz’ge Schenke,
Doch weisest du mich ab ?
Nun weiter denn, nur weiter,
Mein treuer Wanderstab !


22: Mut
Fliegt der Schnee mir ins Gesicht,
Schüttl’ ich ihn herunter.
Wenn mein Herz im Busen spricht,
Sing’ ich hell und munter.
Höre nicht, was es mir sagt,
Habe keine Ohren;
Fühle nicht, was es mir klagt,
Klagen ist für Toren.
Lustig in die Welt hinein
Gegen Wind und Wetter !
Will kein Gott auf Erden sein,
Sind wir selber Götter !


23: Die Nebensonnen
Drei Sonnen sah ich am Himmel steh’n,
Hab’ lang und fest sie angeseh’n;
Und sie auch standen da so stier,
Als wollten sie nicht weg von mir.
Ach, meine Sonnen seid ihr nicht !
Schaut ander’n doch ins Angesicht !
Ja, neulich hatt’ ich auch wohl drei;
Nun sind hinab die besten zwei.
Ging nur die dritt’ erst hinterdrein !
Im Dunkel wird mir wohler sein.



24: Der Leiermann
Drüben hinterm Dorfe
Steht ein Leiermann
Und mit starren Fingern
Dreht er was er kann.
Barfuß auf dem Eise
Wankt er hin und her
Und sein kleiner Teller
Bleibt ihm immer leer.
Keiner mag ihn hören,
Keiner sieht ihn an,
Und die Hunde knurren
Um den alten Mann.
Und er läßt es gehen,
Alles wie es will,
Dreht, und seine Leier
Steht ihm nimmer still.
Wunderlicher Alter !
Soll ich mit dir geh’n ?
Willst zu meinen Liedern
Deine Leier dreh’n ?
رحلة فصل الشتاء
© Salah Rajeh/Consulate General of Germany in Jeddah




























طابت ليلتك 1
غريباً قدمت إلى هنا،
وغريباً أرحل إلى مكان أخر.
قضيت وقتاً طيباً في شهر مايو
مع الكثير من باقات الأزهار.
حدثتني الفتاة عن الحب،
وحتى أمها حدثتني عن الزواج.
الآن العالم يبدو كئيباً،
والطريق مكسوة بالثلوج .
للبدء في رحلتي لا يمكنني
اختيار الوقت الذي يناسبني
عليً اختيار الطريق بنفسي
في عتمة هذا الظلام.
ظلي يتصرف في ضوء القمر
كرفيق لدربي
وعلى المرج الابيض
أبحث عن أثار أقدام الغزلان.
لماذا عليً البقاء فترةً أطول
إلى أن يطردني الناس ؟
دع الكلاب الضالة تنبح!
خارج بيت السيد .
الحب يعجبه التحليق –
فالله قد خلقه هكذا –
من شخص إلى أخر.
حبيبة قلبي، طابت ليلتك !
لن أعكًر صفو أحلامك:
فمن العيب أن أوقظك .
لن تسمعي وقع خطواتي –
برفق، بكل رفق، ينغلق الباب !
عند رحيلي سأكتب
” طابت ليلتك ” على بوابتك ،
لعلك ترين
أنني كنت أفكر فيك




























الدَّوارة 2
الريح يداعب الدَّوَارة
فوق سطح بيت محبوبتي الجميلة.
وتوهمت في مخيلتي،
انه كان يسخر من الهاربة المسكينة.
كان عليه أن يلاحظ مبكراً
الرمز الواضح على المنزل،
بحيث لم يكن له التوقع اطلاقاً
وجود أمرأة مخلصة بداخله.
الريح يعبث بالقلوب في الداخل
تماماً كما يفعل على السطح، وإن لم يكن بذلك الضجيج
لماذا عليهم الاهتمام بأحزاني؟
فطفلتهم عروس غنية.




























الدموع المتجمدة 3
تتساقط القطرات المتجمدة
على وجنتيَّ
كيف لم الاحظ
أنني كنت أبكي؟
أهٍ ايتها الدموع، دموعي،
هل انت من الفتور
بحيث تصبحين جليداً
مثل ندى الصباح البارد؟
ومع ذلك تنهمرين من المنبع
من قلبي الذي يتَّقد حرارةً،
كأنك تريدين إذابة
كل جليد الشتاء !




























الخدر 4
عبثاً ابحث في الثلج
عن أثر لخطواتها.
حيث تأبطت ذراعي،
وعبرنا المرج الاخضر.
أود تقبيل الأرض،
وأنفذ الى الجليد والثلج
بدموعي الحارة،
حتى أرى التربة.
اين سأجد إزهاراً،
اين سأجد العشب الاخضر؟
جميع الازهار ماتت،
والتربة اصبحت باهتة تماماً.
ثم ماذا، ألن أحصل على تذكار
يرافقني عند مغادرتي هنا؟
عندما تتوقف آلامي،
من سينبأني عنها عندئذ؟
قلبي يكاد ينفطر،
صورتها متجمدة كالثلج في جوفي؛
فإذا ذاب قلبي مرة ثانيةً،
ستذوب صورتها أيضاً!




























شجرة الزيزفون 5
بالقرب من البئرعند بوابة المدينة
تقف شجرة الزيزفون؛
وفي ظلها حلمت
كثيراً أحلاماً سعيدة.
وعلى لحاء شجرتها نقشت
كلمات حب كثيرة؛
في السراء والضراء جذبتني.
إليها مرات ومرات.
ومرة أخرىكان علي أن أتخطاها في
ظلام الليل الدامس.
وهناكوحتي في ذلك الظلام
أغمضت عينيّ.
وتحركت أغصانها،
كأنها تناديني :
تعالى إلي ، أيها الصديق ،
هنا ستجد راحتك !
هبت الرياح الباردة
تلفح وجهي بقوة؛
طارت قبعتي من فوق رأسي،
لم أستدر إلى الخلف.
الآن أنا على بعد ساعات كثيرة
من ذلك المكان،
لكنني لا أزال أسمع حفيف الأشجار :
هناك ستجد السلام!




























الفيضان 6
كم دمعةً من مقلتيّ
سقطت فوق الثلج؛
فامتصتها رقائق الثلج ظامئةً
فوق أحزاني المحترقة .
عندما يبدأ العشب في الظهور،
ستهب أنسام دافئة هناك،
وسيذوب الجليد كالسيول
وستذوب الثلوج.
أيتها الثلوج، تدرين عن اشتياقي،
اذكري لي ، أين ستنسابين؟
ما عليك سوى تتبع أدمعي،
فعندها ستحملك جداول دموعي بعيداً .
ستنسابين معها في أرجاء البلدة،
داخل وخارج الشوارع الجذلانة؛
وعندما تشعرين بأدمعي تترقرق دافئةً،
فذلك سيكون بيت محبوبة قلبي.




























فوق الجدول 7
أنت ايها الجدول الذي ينساب مرحاً،
صافياً، رقراقاً،
لقد أصبحت ساكناً،
لم تقدم لنا التحية عند افتراقنا.
بدثار قاس وصلب
غطيت نفسك،
مستلقياً بارداً،
دون حراك فوق الرمال.
على قشرة شجرتك أنقش
بحجر حاد
اسم محبوبتي
والساعة واليوم.
اليوم الأول الذي قابلتها فيه،
واليوم الذي ذهبت بعيداً؛
وحول الاسم والأرقام يتلوى
خاتم مكسور.
في هذا الغدير، يا حبيبة قلبي
هل تتعرفين الأن على مثيلتك ؟
تحت قشرة شجرتها
هل يوجد سيل هادر ، أيضاً ؟




























نظرةً إلى الوراء 8
أشعر بالنار تحترق تحت قدميَّ،
مع أنني أمشي فوق الجليد والثلج؛
لا أريد أن امسك أنفاسي
حتى لا استطيع رؤية الابراج بعد الآن.
تعثرت على كل حجر،
عندما اسرعت مغادراً البلدة؛
ورمتني الغربان بقطع من الجليد والثلج
على قبعتي من كل بيت.
كان استقبالك لي مختلفاً،
يا بلدة التقلبات!
حيث غنىَّ على نوافذك المتألقة
القبرة والعندليب بالتناوب.
ازهرت أشجار الزيزفون الكثيفة،
وانسابت الجداول الصافية لامعةًّ بنقاء،
ولمعت أيضاً عينا عذراء –
قدرك كان مختوماً، يا ولدي!
عندما يعاودني التفكير في ذلك اليوم،
أود النظر الى الوراء مرةً ثانيةً،
أود أن أعود مرةً اخرى
وأقف مراوحاً مكاني أمام بيتها




























وهج الليل 9
في أعمق فجوات الجبال
أغراني وهج الليل؛
كيف أجد منفذاً ومخرجاً
فهذا أمرٌ لا يقلقني كثيراً.
فأنا متعود على أن أضل طريقي،
وكل طريق يفضي إلى الهدف.
أفراحنا، أتراحنا،
هي جميعها لعبة من وهج الليل!
وعبر قناة جدول الجبل الجاف
وجدت طريقي بكل هدوء للنزول.
وكل نهر يجد طريقه الى المحيط،
وكل حزن الى قبره.




























الراحة 10
الاحظ أولاً كم متعباً انا ألآن
حيث القيت بنفسي طلباً للراحة؛
فالمشي جعلني أسير بقوة
على الطريق غير المضياف.
لم تطلب قدماي الراحة مني،
كان الجو بارداً للوقوف بلا حراك،
لم أكن أحمل ثقلاً فوق ظهري،
فالعاصفة قد ساعدت على دفعي قدماً.
في بيت صغير مضاء بوهج الجمر
وجدت مأوىً لي؛
لكن أطرافي لم تكن لتسترخي،
فجراحها كانت تؤلم بشدة.
وانت، أيضاً، يا قلبي، في الشدة والعاصفة
جموح وجريء،
ألمس أفعاك أولاً في السكون
تتحرك بلذغة محرقة!




























أحلام الربيع 11
حلمت بالأزهار اليانعة،
كتلك التي تتفتح في شهر مايو؛
حلمت بالمروج الخضراء،
وزقزقة الطيور.
وعندما صاحت الديكة،
تفتحت عيناي؛
كان الجو بارداً ومظلماً،
وعلى الأسطح كانت الغربان تنعق.
ولكن على زجاج النوافذ –
من ذا الذي كان يرسم الأوراق ؟
قد ينتابك الضحك على الحالم
الذي شاهد الأزهار في الشتاء ؟
حلمت بالحب من أجل الحب،
حب عذراء شقراء،
حب القلوب والقبلات،
حب الهناء والنشوة .
وعندما صاحت الديكة،
انشرح صدري؛
وها أنا الآن أجلس وحيداً هنا
أفكر ملياً في حلمي.
أغمض عيني ثانيةً،
فما زال قلبي يخفق بذاك الدفء.
متى ستخضرين أيتها الأوراق القريبة من الشباك ؟
متى سأحضن محبوبتي بين ذراعي؟




























العُزلة 12
كسحابة كئيبة
تتحرك عبر السماء الصافية،
حيث تهب في أعلى شجرة التنوب
نسمة خفيفة،
ثم امضي في طريقي
قُدماً بأقدام متثاقلة،
عبر حياة مضيئة، سعيدة،
وحيداً وغير معروف.
ياه، أن يكون الهواء ساكناً هكذا!
ياه، أن تكون الدنيا بهذه الخفة!
في الوقت الذي كانت تهب فيه العواصف،
لم أكن بذلك القدر من الشقاء.




























البريد 13
من أول الشارع، نسمع بوق ساعي البريد
ما الذي يحملك على الخفقان بهذه السرعة،
يا قلبي؟
عربة البريد لم تحضر لك رسالة،
فلماذا إذاً تخفق بهذه الصورة الغريبة،
يا قلبي ؟
آه نعم، لقد فهمت، البريد قادم من البلدة،
حيث كانت هناك حبيبتي،
محبوبة قلبي !
هل تريد فقط أن تختلس النظر،
وتسأل كيف تسير الأمور هناك،
ياقلبي؟




























رأس الرجل العجوز 14
نشر الصقيع لمعاناً أبيض
فوق شعري كله؛
ظننت أنني أضحيت عجوزاً
وكم سرني ذلك للغاية.
لكنه سرعان ما ذاب،
وعاد الآن السواد الى شعري ثانيةً
بحيث أخافني شبابي –
كم تبقى من الزمن الى القبر!
من غروب الشمس الى الفجر
تشيب رؤوس كثيرة.
من ذا يصدق هذا؟ لكن شعري
لم يصبح كذالك خلال هذه الرحلة كلها!




























الغراب 15
غراب كان معي
يرافقني إلى خارج البلدة،
ذهاباً و إياباً لكنه الآن،
طار فوق رأسي .
أيها الغراب، أيها المخلوق الفضولي،
ألن تهجرني؟
هل تفكر في فريسة هنا قريباً
عندما تمسك بجسدي ؟
إذن، لن اظل أجول
على الطرقات أكثر من هذا.
أيها الغراب، دعني في الاخير
ارى الإخلاص يتوارى في القبر!




























الأمل الأخير 16
هنا وهناك على الاشجار
نرى ورقةً ملونة.
وأقف امام الاشجار
مراراً، عاجزاً عن التفكير.
اعاين ورقةً معينةً
وادبِّس آمالي عليها؛
اذا عبثت الرياح بورقتي
أرجف من رأسي حتى قدمي.
ياه، واذا سقطت الورقة الى الأرض،
تسقط آمالي معها كذلك.
واسقط على الأرض أيضاً
وانتحب فوق قبر آمالي.




























في القرية 17
الكلاب تنبح، والسلاسل تحدث خشخشة؛
الناس نيام على سررهم،
يحلمون بأشياء لا يملكونها،
ينعشون انفسهم بما هو جيد وسيء.
وفي الصباح يكون كل شيء قد تبخر.
ما علينا، فقد أخذوا نصيبهم من البهجة
والأمل بأن ما افتقدوه
يمكن العثور عليه مرة اخرى على وسائدهم.
اطردوني من هنا بنباحكم، ايتها الكلاب اليقظة،
لا تدعوني ارتاح عندما يحين وقت القيلولة.
لقد انتهيت من جميع أحلامي.
لماذا عليّ أن ابقى بين النائمين؟




























الصباح العاصف 18
كيف مزقت العاصفة
غطاء السماء الرمادية إرباً إربا !
والسحب تتحول الى اسمال بالية
من حولها في صراع منهك.
والسنة النيران الملتهبة
تتطاير حولها؛
هذا هو الصباح الذي أعنيه
وهو ذلك الذي يناسب مزاجي !
يرى قلبي في السماء
صورته مرسومةً –
وهذا لا شيء سوى انه الشتاء،
الشتاء البارد والقاسي !




























الوهم 19
يقدم الضوء رقصةً ودودةً أمامي،
اتابعه هنا وهناك؛
احب متابعته ومشاهدته
والطريقة التي يسحر بها التائه.
نعم، رجل شقي كمثلي
يسعده الوقوع في الحيلة البهيجة
أنَّ، فيما وراء الجليد والليل والخوف،
هناك بيتا مضيئاً، ودافئاً.
وبداخله روح محبة –
الوهم فقط هو الذي يجعلني اكسب !




























اليافطات 20
لماذا أتجاوز الطرق السريعة
التي يسافر عليها الآخرون،
لأبحث عن مسارات مخفية
عبر المرتفعات الصخرية المغطاة بالثلوج؟
لم أرتكب خطأً
حتى أتجنب البشر –
ما هذا الحنين الذي لامعنى له
الذي يدفعني نحو البرية؟
اليافطات تنتصب على قارعة الطريق
تشير نحو البلدات.
ومع ذلك أقوم بالتجوال والتجوال،
دون راحة، بحثاً عن الراحة.
إحدى اليافطات أراها منتصبة هناك،
شامخةً أمام ناظري.
يجب أن أسير في طريق
لم يعد منها أحد على الاطلاق.




























النُّزْل 21
أفضت بي طريقي
الى مقبرة؛
هنا سأتوقف،
قلت ذلك لنفسي.
انت يا اكاليل العزاء الخضراء
لا شك انك العلامة
التي تقود المسافرين المنهكين
الى النزل البارد.
ماذا، هل جميع الغرف
في هذا البيت مشغولة ؟
انني تعبٌ الى حد السقوط،
اصبت بجرح مميت.
أه، ايها النزل القاسي،
هل تطردني بعيدا؟
هيا، إلى الأمام، الى أبعد من هذا،
ايها الموظفين المخلصين المشاة !




























الشجاعة 22
اذا يتساقط الثلج على وجهي،
أزيحه مرة اخرى.
حين يتحدث قلبي في جوفي،
اغني بصوت مرتفع وبفرح.
لا اسمع ما يقوله لي،
ليس لي آذان كي اصغي؛
لا اشعر عندما يندب،
فإن الشكوى للأغبياء.
سعيداً في هذا العالم أمشي
مواجهاً الرياح والانواء !
فإن لم يكن هناك إله على الأرض،
عندئذ نحن انفسنا الآلهة !




























الشموس الزائفة .23
رأيت شموساً ثلاثة في السماء،
حملقتُ فيها بشدة لمدة طويلة؛
لكنها بقيت هناك بكل عناد
بحيث بدا وكأنها لا تريد ان تتركني.
آه، انتن لستن شموسي!
أذهبن، وانظرن في وجه شخص آخر !
نعم، كانت لي مؤخراً ثلاثة
لكن الآن اختفت أفضل الاثنتين.
لو أن الثالثة ستغرب أيضاً !
سيكون شعوري أفضل في الظلام.




























عازف الأرغون (ذاهاردي غاردي مان) 24
على مشارف القرية
يقف العازف الارغون،
و بأصابعه الخدرة التي لا يحس بها
يعزف كأفضل ما يعزف.
واقفاً حافي القدمين فوق الثلج،
يترنح يمنةً ويسرةً،
وبيده طبقه الصغير
لا يحمل شيئاً ذا قيمة.
لا أحد يرغب أن يصغي،
لا أحد يلقي نظرة فاحصة،
والكلاب جميعها تهر
حول الرجل العجوز.
وهو يدع هذا يحدث،
الامر الذي سيحدث دائماً،
وهو يستمر يعزف موسيقاه
التي لا تتوقف إطلاقاً .
أيها العجوز العجيب،
هل لي أن أرافقك ؟
هل ستعزف على آلتك الارغون ؟
لأغنياتي
El viatge d’hivern
© Salvador Pila




























1: Bona nit
Com un estrany vaig arribar,
i com un estrany me’n aniré.
El maig em bressolà
amb molts rams de flors.
La noia parlà d’amor,
la mare, fins i tot, de casori, –
ara el món és tan ombrívol,
el camí tot cobert de neu
Per a la meva partença
no puc triar el moment,
jo mateix he de trobar el camí
en aquesta obscuritat.
L’ombra que escampa la lluna
serà el meu acompanyant,
i en les blanques planúries
cerco petges d’animals
Per què hauria de romandre
fins que em facin fora?
Deixeu que els gossos solts udolin
davant la casa dels amos;
a l’amor li agrada vagarejar –
Déu l’ha fet d’aquesta manera –
de l’un a l’altre.
Dolça estimada, bona nit!
No vull destorbar-te el somni,
seria llàstima per al teu descans,
no has de sentir els meus passos –
Tanca a poc a poc la porta!
[Només al passar escriuré
al llindar un altre cop bona nit],
a fi de que puguis veure,
que he pensat en tu.




























2: El penell
El vent juga amb el penell
Damunt la casa de la meva bella enamorada.
Llavors tingué gairebé la delusió,
de que, tot xiulant, es burlava del pobre fugitiu.
Primer s’hauria d’haver adonat,
del rètol clavat a la casa,
i així no hagués mai volgut cercar
la imatge d’una dona fidel dins la casa.
A l’interior, el vent juga amb els cors
com a la teulada, però més silenciosament.
Què volen saber de la meva sofrença?
Llur infant és una núvia rica.




























3: Llàgrimes gelades
Cauen llàgrimes gelades
per les meves galtes:
com no he pogut adonar-me
que he plorat?
Llàgrimes, llàgrimes meves,
tan tèbies sou,
que us convertiu en gel
com la freda rosada del matí?
I, tanmateix, brolleu de la font
del meu pit, tan ardents,
com si volguéssiu fondre
tot el gel de l’hivern!




























4: Convertit en gel
Inútilment cerco
les seves petjades en la neu,
[ Aquí, on sovint passejarem
tots dos per els camps.]
Jo vull besar el sòl,
i, amb les meves llàgrimes ardents,
penetrar dins el gel i la neu,
fins que pugui veure la terra.
On puc trobar un rebrot,
on puc trobar verd herbatge?
Les flors estan mortes
la gespa ha empal·lidit.
No hi ha doncs cap record,
que em pugui endur d’aquí?
Quan els meus dolors callin,
qui em parlarà d’ella?
El meu cor s’ha convertit en gel,
i a dins hi ha la seva imatge erta;
si mai el meu cor es torna a fondre,
la imatge fugirà per sempre.




























5: El til·ler
Al costat del pou, davant la porta,
hi ha un til·ler;
a l’ombra del qual
tants dolços somnis tingué.
En la seva escorça vaig cisellar
moltes paraules amoroses;
ell sempre m’ha atret,
tant en moments de goig com de pena.
També avui, en la profunda nit,
hagué d’anar-hi,
allà, fins i tot, en la foscúria
he aclucat els ulls.
I les seves branques cruixien,
com cridant-me:
Vine cap a mi, company,
aquí trobaràs la pau!
Vents glaçats bufaven
de ple en el meu rostre;
el barret em volà del cap,
i no em vaig girar.
Ara, ja moltes hores
lluny d’aquell lloc,
encara sento el seu murmuri:
Aquí trobaries la pau!




























6: El corrent
Moltes llàgrimes dels meus ulls
han caigut damunt la neu;
els seus glaçats flocs xuclen,
sedegosos, el meu ardent dolor.
Quan l’herba vulgui començar a brotar,
llavors bufarà d’enllà un tebi oratge,
i el gel s’esberlarà en trossos,
la tova neu es fondrà.
Neu, tu coneixes el meu anhel,
digues-me, vers on anirà el teu corrent?
Segueix tan sols les meves llàgrimes,
el rierol les recollirà ben aviat.
Amb ell creuaràs la ciutat,
per carrers plens de vida;
allà on sentis bleir les meves llàgrimes,
trobaràs la casa de la meva estimada.




























7: Al riu
Tu, que tan alegrement murmurejaves,
tu, riu feréstec, d’aigües clares,
que silenciós t’has tornat,
no dónes cap adéu de comiat.
Amb una dura, rígida crosta
t’has recobert,
jeus fred i immòbil
estenallat a la sorra.
En la teva escorça cisello
amb una pedra afilada
el nom de la meva estimada
així com l’hora i el dia:
El dia del nostre primer encontre,
el dia que vaig marxar;
voltant el nom i els números
entrellaço un anell trencat.
Cor meu, en aquest rierol
reconeixes ara la teva imatge?
Com si, sota la seva crosta,
tal vegada impetuosament creixés?




























8: Mirant enrere
Em cremen les plantes dels peus,
tot i que camino damunt gel i neu,
no pararé per recuperar l’alè,
fins que perdi de vista les torres.
He ensopegat amb cada pedra,
apressant-me per sortir de la ciutat;
els corbs llençaven boles de neu i granís
al meu barret, des de cada casa.
Quan diferentment m’acollires,
oh tu, ciutat vel·leïtosa!
En les teves lluents finestres rivalitzaven
l’alosa i el rossinyol amb llur cant.
Els rodons til·lers florien,
els canals brogien lluminosos
i, ai! els ulls d’una noia resplendien.
Allò fou la teva perdició, company!
Quan recordo aquell dia,
voldria tornar a mirar a enrere,
voldria refer els meus passos,
i restar silenciós davant la seva casa.




























9: Foc follet
Devers profunds penya-segats
m’atragué un foc follet:
Com trobaré una sortida,
no em fa trencar el cap.
Estic acostumat a perdre’m,
però tots els camins porten a la meta:
Les nostres penes i alegries,
tot és com un joc de focs follets.
Per la seca llera d’un torrent de muntanya
davallo tranquil·lament,
tots els rius troben el mar,
i cada pena la seva tomba.




























10: Repòs
Ara em dono compte de què estic molt cansat,
i per això m’ajec a descansar:
el caminar per aspres camins
m’ha mantingut despert.
Els peus no em demanaren descans,
però feia massa fred per aturar-me;
l’esquena no sentia el pes,
la tempesta m’ajudà a continuar.
A la caseta d’un carboner
he trobat aixopluc;
però els meus membres no troben repòs:
per la coïssor de les seves ferides.
També tu, oh cor meu, tan audaç i fogós
en el combat i la tempesta,
sents només en el repòs com, amb la seva
punyent fiblada, es belluga el teu cuc!




























11: Somni de primavera
He somiat flors de molts colors,
com les que floreixen al maig;
he somiat verds pradells,
plens d’alegres cants d’ocells.
I quan cantaren els galls,
els meus ulls es desvetllaren;
feia fred i tot era fosc,
els corbs grallaven a la teulada.
Amb tot, qui deu haver pintat fulles,
als vidres de les finestres?
Us en riureu potser del somiador,
que veié flors a l’hivern?
He somiat amb amor correspost,
amb una bella donzella,
amb cors i petons,
amb delit i benaurança.
I quan cantaren els galls,
el meu cor es desvetllà;
ara sec tot sol en aquest lloc
i penso en els meus somnis.
Torno a tancar els ulls,
el cor em batega encara tan càlidament.
Quan verdejareu fulles de la finestra?
Quan tindré la meva estimada entre els meus braços?




























12: Solitud
Com un núvol ombriu
que travessa el cel serè,
mentre a la copa dels avets
bufa un feble ventijol:
Així segueixo el meu camí
arrossegant els peus,
pel mig de vides clares, joioses,
tot sol i sense salutacions.
Ai, que tranquil està l’aire!
Ai, que lluminós és el món!
Quan bramulaven les tempestes,
no em sentia tan malaurat.




























13: El correu
Al carrer sona el corn del postilló.
Què té, que tan fort salti,
el meu cor?
El correu no porta cap carta per a tu.
Què neguiteja tan estranyament
el meu cor?
Doncs bé, el correu ve de la ciutat,
on abans tenia una dolça estimada,
el meu cor!
Vols d’una vegada, anar a veure
i preguntar, com allà estan les coses,
el meu cor?




























14: Cabells blancs
El gebre ha deixat un tel blanc
en els meus cabells;
aleshores, m’ha semblat que ja era vell
i m’he alegrat molt.
Però ben aviat es fongué,
i torno a tenir els cabells negres,
la meva joventut m’espanta –
resta molt per arribar a la tomba!
Del vespre a l’albada
molts caps s’han agrisat.
Qui podria creure-ho? I al meu,
això no li passà en tot el viatge.




























15: El corb
Un corb ha marxat amb mi
fora de la ciutat,
i, fins avui, sense parar,
ha voletejat sobre el meu cap.
Corb, estranya criatura,
no em vols deixar?
Potser penses que aviat,
prendràs aquí el meu cos com a despulla?
Doncs bé, jo no podré seguir gaire temps
caminant amb el meu bastó.
Corb, mostra’m almenys,
fidelitat fins a la tomba!




























16: Darrera esperança
Adesiara, en els arbres,
encara es pot veure una fulla de colors,
i jo, pensarós, resto sovint
dempeus davant els arbres.
Contemplo aquesta fulla singular,
en ella penjo la meva esperança;
quan el vent juga amb la meva fulla,
tremolo, tot el que jo puc tremolar.
Ai, i si la fulla cau a terra,
cau amb ella la meva esperança;
jo també cauré a terra,
plorant damunt la tomba de la meva esperança.




























17: Al poble
Borden els gossos, hi ha remor de cadenes;
els humans ronquen en els seus llits,
i somien en les coses que no tenen,
es delecten en el bé i en el mal;
i de bon dematí, tot s’esvaeix.
Però ells han gaudit de la seva part
i esperen, que allò que deixaren,
ho tornin a trobar als seus coixins.
Seguiu bordant, gossos guardians,
no em deixeu reposar a l’hora de dormir!
Ja no em queden més somnis,
per què hauria de romandre entre els dorments?




























18: Matí de tempesta
Com la tempesta ha esquinçat
el gris mantell del cel!
Estripalls de núvols esvoleteguen
d’una banda a l’altra en somort combat.
I vermelles llenques de foc
s’intercalen entre els núvols;
d’això en dic un matí
ben d’acord amb el meu estat d’ànim!
El meu cor veu, pintada en el cel,
la seva pròpia imatge —
no és res més que l’hivern,
l’hivern, fred i ferotge!




























19: Miratge
Una benèvola llum balla davant meu,
jo la segueixo per tot arreu;
la segueixo de bon grat i veig,
com sedueix el vagabund.
Ai! Tot aquell que és tan dissortat com jo,
es deixa fàcilment encativar per aquest brillant ardit
que, després de tant gel, fosca i basarda,
li mostra una casa lluminosa i càlida.
I una ànima amorosa en el seu interior. –
El meu premi és només un miratge!




























20: L’indicador
Per què sempre evito els camins,
que empren altres vagabunds,
i cerco viaranys recòndits
per turons rocosos plens de neu.
Per tant, no he fet res
que em faci evitar els homes.
Quin foll afany
m’empeny cap a erms paratges?
Hi ha indicadors en els camins
que senyalen cap a les ciutats,
i jo vagarejo sense mesura,
sense descans i cerco el repòs.
Veig un indicador
immòbil davant el meu esguard;
haig de seguir un camí,
del qual mai ningú ha tornat.




























21: L’hostal
El meu camí m’ha conduït
a un cementiri;
i he pensat
aquí m’allotjaré.
Vosaltres, verdes corones funeràries,
podríeu ser els senyals,
que conviden als cansats viatgers
a entrar en aquest hostal fresquívol.
Però, totes les cambres
d’aquesta casa estan ocupades?
Estic dèbil per caure
a terra i ferit de mort.
Oh taverna sense pietat,
em denegues l’estada?
Doncs, endavant, continuem,
oh fidel bastó de viatge.




























22: Coratge
Quan la neu em cau a la cara,
l’espolso i cau a terra.
Quan el cor parla al meu pit,
canto animat i joiós.
No escolto el què em diu,
no tinc orelles;
no sento de què es lamenta,
de necis és queixar-se.
Content, m’endinso en el món
contra vent i marea!
Si no hi Déu a la terra,
nosaltres mateixos som déus.




























23: Els falsos sols
He vist tres sols en el cel,
els he mirat força estona, fixament;
ells també em miraven de fit a fit,
com si no podessin allunyar-se de mi.
Ai! Vosaltres no sou els meus sols!
Mireu a altres a la cara!
Sí, fa poc jo en tenia tres;
i ara els dos millors han marxat.
Si el tercer també marxés al darrere!
Jo em trobaria millor en la foscor.




























24: El músic de carrer
A l’altra banda del poble
hi ha un músic de carrer
i, amb mans balbes,
fa girar la maneta tan bé com pot.
Descalç sobre el gel
vacil·la d’un cantó a l’altre
i el seu platet
sempre està buit.
Ningú se l’escolta,
ningú li fa cas,
i els gossos rondinen
entorn d’aquell vell.
I ell, no s’immuta,
ho deixa passar tot,
va fent girar la maneta
sense mai parar.
Oh vell estrany!
Puc venir amb tu?
Podria el teu orguenet
acompanyar les meves cançons?
冬之旅
© 傅捷陞 [Jason Fuh]




























1: 晚安
我以陌生人而來,
便以陌生人而去。
在那美好的五月天
受惠於許多的花束。
那女孩談及愛情,
她母親更論及婚姻,
如今這世上如此灰迷,
道路也為落雪所覆蓋。
對於我的旅途
我無法自己決定啟程的時辰,
卻必須自己摸索去路
於此灰暗的夜晚中。
月影隨行
好似我旅途上的伴侶,
在白色的原野上
我追尋著野獸的足跡。
為何我要在此地久留,
直到人家趕我出門?
就讓那些狂犬咆吠
於它們主人的家門前;
愛情喜歡旅行,
上帝如此安排。
從這一個到另一個,
美麗的情人,晚安!
我不會在你的夢中打擾你,
壞了你的安眠就太可惜了。
希望你不要聽到我的腳步,
輕輕的我會把門關上!
在我經過時我會寫
在門上對你説:晚安,
也許你會看見,
我仍想念著你。




























2: 風向標
風把玩著風向標
在我美麗情人家的屋頂上。
想像中我早就認為
它呼嘯著要趕走那個可憐的逃難者。
他早就應該料到,
那附著在屋頂上的信號,
他就永遠不會去想要
在屋尋找一個忠貞的姑娘。
風把玩著人們的內心
如在屋頂上一般,只是沒有那樣大聲。
他們怎會關心我的痛苦?
他們的小孩是個富裕的新娘。




























3: 凍結的淚珠
凍結的水滴
從我的臉頰掉落:
難道我竟沒有察覺到
我已哭泣過?
唉淚水,我的淚水啊,
竟然是如此微溫,
以至於凍結成冰
如那冰冷的晨露?
然而你的泉源
是來自我如此熾熱的胸膛,
好似你想要溶去
冬天裏所有的冰雪!




























4: 凍僵
我無望的在雪中尋找
她的的足跡,
在那兒她依畏在我的懷抱裹
曾經一起走過的綠色草原上。
我要親吻地面,
滲透冰和雪
用我熾熱的涙水,
直到我看見泥土。
我何處尋找蘚花,
我何處尋找綠草?
花已死,
草已枯。
難道沒有任何回憶
我可以從這兒帶走?
當我的痛苦消退後,
會有誰來對我敍述她?
我的心也已死去,
她的形象也冰冷凍結在心裏,
如果我的心會再次溶化,
她的形象也會因而流失!




























5: 菩提樹
在城門前的水井邊
一棵菩提樹杵立著;
我曾在它的樹蔭下夢寐
無數甜美的夢。
我曾在它的樹皮上刻畫
無數愛的言語;
是歡樂,或悲傷,
它總是吸引我來到這樹下。
如今我仍須徒行
在夜深時經過樹下,
在黑夜裏我甚至
將雙眼緊閉。
而它的樹枝沙沙作響,
好像在對我說:
到我這兒來,旅人,
這裏你可以安息!
冷風颼颼的吹著
對我迎面撲來;
即使帽子從我頭上飛去,
我也沒有轉身回顧。
如今許多時辰之後
我已遠離了那個地方,
然而我總是聽到它的沙沙作響:
你原可以那兒安息!




























6: 洪流
我的眼睛湧出許多淚水
落在這片雪地上;
它那冰冷的雪花
飢渴似的吸取我那熾熱的悲痛。
當草要萌芽時
一陣溫和的風在此吹起,
冰會分裂成塊
鬆軟的雪也會溶去。
雪啊,你知道我的渴望,
説,你流向何處?
只要跟隨我的淚水,
小溪很快就會把你帶上。
你將隨它流入城裏,
在活躍的街巷中穿梭;
如果你感覺到我的淚水發熱,
那兒就是我心上人的家。




























7: 在河上
你曾如此愉快的奔流,
你清澈狂野的河流,
如今變成這般沈默,
沒有留下任何道別。
以那堅固僵硬的冰殼
你將自己覆蓋,
冰冷不動的躺著
在沙地裏延伸。
在你的外殼
我用尖銳的石頭刻畫著
我心上人的名字
還有時辰和日期:
有我們第一次相遇的日期
也有我離去的日期;
纏繞在名字與數字之間
是一只殘破的指環。
我的心,在這河流中
是否看見了你自己的影象?
在你的外殼之下
是否也是如此澎湃洶湧?




























8: 回顧
即使地面在我腳底燃燒著,
我仍然踩踏著冰雪逐步前進,
我情願不再呼吸
直到我再也看不見城塔。
路上每個石頭刺擊著我的腳底,
因為我愴惶急促的出城;
烏鴉成群將雪球和冰雹
從每個屋頂丟到我的帽子上。
你對我如此差別待遇,
你這反覆無常的城市!
在你明亮的窗前
雲雀和夜鶯互相爭鳴。
豐茂的菩提樹盛䦕花朵,
清澈的小溪暢流無阻,
但,唉,當那少女的雙眼閃爍光芒,
你的命運就此註定了,朋友!
若有一天心血來潮,
我願意再回顧一次。
我願意踉蹌的再走回去,
靜靜的站在她的屋前。




























9: 鬼火
在峽谷的最深處
一道鬼火引我而入;
如何去找出路,
我心裏並不再意。
我已習慣迷失去向,
每一條路都有一個目的地;
我們的歡樂,我們的悲傷,
全都是鬼火的玩弄!
經過山溪枯乾的河床
我心平靜氣蜿蜒而下,
每一條溪總會流向海洋,
每一種悲傷也會找到它的墳墓。




























10: 休息
我現在才察覺到自己有多累,
正當我要躺下休息;
徒步讓我保持活力
在這艱苦的路上。
這雙腳不希望休息,
因為天寒地凍以至無法站立;
背脊感受不到負擔,
因為強風吹助我前行。
在一個燒碳的窄屋裏
我找到了棲身之處。
但我的四肢無法休息:
因為傷口熾痛如焚。
你也是,我的心,在暴風雨中爭扎,
如此激烈及勇敢,
在平靜中才感覺到你的蛆蟲
用它熾熱的剌攪撥傷痛!




























11: 春之夢
我夢見了多彩多姿的花朵,
在五月裏如此盛開;
我夢見了綠色的草原,
和那愉快的鳥鳴。
但在公雞啼叫時,
我雙眼醒來;
這兒又冷又暗,
烏鴉在屋頂咆哮。
可是那窗板上,
是誰在那兒畫上了葉子?
你們也許都在嘲笑我這夢痴,
在冬天裏還看得到花朵?
我夢見了相愛的戀情,
夢見了一個美麗的少女,
夢見了擁抱及親吻,
夢見了喜悅及幸福。
但在公雞啼叫時,
我的心醒來;
現在我獨自呆坐
回想夢中的情景。
我再次合閉雙眼,
但激動的心仍熱情的跳著。
何時窗戶上㑹有綠葉?
何時我得以擁抱心上人?




























12: 孤獨
似一朵烏雲
在晴空中飄過,
正當在樹梢間
一陣微風吹起時:
同樣的,我踏上我的旅途
拖著沈重的腳步,
走過那些明亮愉快的人生
孤獨一身而乏人問津。
啊,風是如此平靜!
啊,世界是如此明亮!
可是即使是暴風雨狂嘯時,
我也不曾如此淒慘過。




























13: 郵差
在路上郵差的號聲響起。
為什麼你如此蹦跳,
我的心?
郵差沒有你的信。
為什麼你急迫得如此奇怪,
我的心?
但是,郵差來自城裏,
那裏是我心上人的住處,
我的心!
你也許要查探一下,
問問那邊的情形,
我的心?




























14: 白頭
冰霜形成一層白色的光
灑在我的頭上;
我自以爲已經是老人了
還自我慶幸著。
但是霜很快的溶去,
我又擁回了黑髮,
使我對於我的年少感到驚駭…
走到棺木還要多遠!
從黃昏到黎明
很多頭會變白。
誰相信?而我的卻不變,
即使是在這一整段旅途上!




























15: 烏鴉
一隻烏鴉隨著我
走出城,
一直持續到今天
仍然飛在我頭上。
烏鴉,奇妙的動物,
不願意離我而去嗎?
你是想著不久後在此獵食
把我的屍體吃掉?
現在,不會再走太遠
倚著這旅杖。
烏鴉,就讓我終於可以目睹
你的忠誠,直到我入土!




























16: 最終的希望
在樹梢上到處
可見很多色彩繽紛的葉子,
我在這些樹前
往往杵立於沈思之中。
我注視著一片樹葉,
並寄掛我希望在它上面;
一陣風吹來玩弄著我的樹葉,
而我盡其可能的顫抖著害怕。
唉呀,如果樹葉被吹掉在地上,
我的希望也就隨之掉落;
我自己也會崩潰於地,
為我的希望之墓哭泣。




























17: 村莊裏
狗群吠叫,狗鏈作響;
人們在床裏睡著,
夢著許多他們沒有的東西,
或善或惡之間找到他們的慰藉;
明天一早全就消失了。
但是,他們已享受了應有的部分,
仍希望,還有一些剩下,
可以在他們的枕頭上發現。
儘管對我狂吠,你這看守狗,
讓我在睡眠時辰裏無法安息!
我已經做完所有的夢。
何苦在熟睡的人群中排迴。




























18: 暴風雨的早晨
暴風雨似乎在撕破
天空的灰色裙裝!
零碎的雲朵四處飄浮
無力爭扎。
紅色的火焰
穿梭其中;
這就是我所謂的早晨
正合我意!
我的心目睹著天空
被畫成它自己的形象…
那只是個冬天,
寒冷狂野的冬天!




























19: 幻覺
一道光芒在我眼前舞動,
我四處追隨著它;
我樂意追隨並凝視著它,
它在誘惑我這個旅人。
唉!像我如比潦落的人,
願意將自己迷惑在多彩的幻象中,
在寒冰、夜晚和恐懼之外,
有一棟明亮,溫暖的屋子。
有個心愛的人在那屋裏…
只有幻覺能使我高興!




























20: 路標
我為何要避免
其他旅人走的路,
而為自己尋找隠密的小道,
穿過被雪覆蓋的山巖?
我當然未曾犯錯,
為何必須躲避人群…
如此一個愚蠢的欲念
驅逐我到這個荒郊野外?
路標立在路邊,
指示著城鎮的方向。
但不管多遠我繼續流浪
不得休息但尋找休息。
我看見一個路標
在我眼前站立不動;
我必須走一條路,
一條不歸路。




























21: 客棧
到了一個墓園裏
我的路帶我這樣走;
我要在這裏過夜,
我對自己這麼想。
你那綠色的花環
也許就是那指標,
邀請疲憊的旅人們
到寒冷的客棧裏來。
難道在這屋裏
所有的客房已住滿?
我已經快累癱了,
也傷重欲絕。
啊,狠心的客棧,
仍要趕我走?
只好繼續往前走了,
我忠誠的旅杖!




























22: 勇氣
寒雪對我迎面撲來,
我把它從臉上抖落下來。
當我的心在胸膛裏私語,
我就高吭快樂的唱著。
我聽不見它在說什麼,
因爲我沒有耳朵;
感覺不到它在抱怨,
因為抱怨的人是笨蛋。
愉快的在這世上旅行
不畏懼任何風雨及天候!
若這世間沒有神,
我們自己就是神!




























23: 虛幻的太陽
我看到天上有三個太陽,
便凝視它們許久;
而它們也待著不動,
好像不願意離開我。
唉,你們不是我的太陽!
去照其他人的臉吧!
是呀,我也曾有過三個太陽;
如今最好的兩個已經日落了。
只希望這第三個也隨之而去!
在黑暗裏我會比較舒服一些。




























24: 搖琴人
在村莊後面
站著一個搖琴人,
以他凍僵的手指
盡可能的揺彈著。
在冰雪上光著腳丫
他來回晃動,
而他的小盤子
總是空的。
沒人願意聽他,
沒人注意到他,
狗群咆號著
包圍這個老人。
而他卻不在意,
讓一切隨其所欲,
持續搖彈,而他的琴
永遠不會停。
奇妙的老人!
我可否跟隨你?
可否願意將我的歌
在你的琴上搖彈?
Zimní cesta
© Otakar Zielecki




























1: Dobře spi
Mně cizí kraj ten býval,
z něj půjdu cizí zas.
Mně vesny úsměv zpíval
svou píseň sterých krás.
Zrak dívčiny plál touhou,
zrak matčin vlídný byl;
teď tmí se kraj v noc dlouhou,
sníh těžký zemi skryl.
Nač meškat ještě chvíli
a říkat: hochu trp!
ať psi dnes bludně kvílí,
že prázdný pánův krb.
Jeť láska poutník stálý,
Bůh milý sám to suď,
dnes tu, tam zítra šálí
Bůh milý sám to suď,
Jeť láska poutník stálý,
má milá s Bohem buď,
dnes tu, tam zítra šálí,
má milá s Bohem buď!
Nač plašit sen ti s víček,
chci přát ti noci klid.
Jen tiše zavru klíček,
pak dále mohu jít
a dřív než minu vrátka,
ať duše tvá to zví,
dvě slůvka jenom krátká
tam vpíši: dobře spi.
Mně ke své dlouhé pouti
si nelze volit den,
mám soudcem přísným slouti
a sám se vyštvat ven.
Stín v patách se mi plíží,
mně přece druh zbyl dnes;
a závějemi s tíží jdu
stopou zvěře v les.




























2: Korouhvička
Hle na mé milé domu točí
a hrá si vítr s korouhví.
Tu mněly bláhové mé oči,
že kývá vstříc mi vstříc mi výsměch zlý.
Já dřív měl uzřít tu větru změnu
a lépe chápat domu štít;
zda byl bych doufal získat ženu,
jež věčně chce mi věrnou být?
Zde uvnitř srdci divně hrá se,
jak v střeše tam, však potají.
Po trýzni mé nač zrak jich ptá se?
Své dítě v zlatě vdávají.




























3: Zmrzlé slzy
Proč zmrzlá krůpěj náhle mi
s tváří kane v zem?
Což ušlo mi tak zcela,
že zas již plakal jsem?
Ó slzy, moje slzy,
jste příliš vlažny vím,
že stuhly jste v led chladný,
co příznak dlouhých zim.
A vyvěráte stále mi
z žhavých prsou mých,
že vámi měl by táti
všech strání bílý sníh!




























4: Ztuhnutí
Já marně v sněhu pátrám,
zda kdesi stopy jsou,
jež vtiskl v svěží trávník
krok milujících dvou.
A v zemi chtěl bych ztuhlou
se retem žhoucím vpít
a proudem horkých slzí,
jak dřív, hrst půdy zřít.
Kde kvítek najdu svěží,
kde louky něžný háv?
Je mrtvo vše, co kvetlo,
je mrtva zeleň trav.
Což na památku vroucí
nic nelze sebou vzít?
Až moje rány zmlknou
ach nad čím budu snít?
Mé srdce v schránku ztuhlo
kde její obraz schlad
a vzplál-li nový žár v ní,
i jej mi ztráví snad.




























5: Lípa
Tam blízko staré brány,
tam lípy stojí kmen,
já v stínu jeho větví
jsem sníval sladký sen.
Ne zřídka v jeho kůru
jsem slůvka něžná vryl,
ať jásal jsem či vzdychal,
mně vlídným stejně byl.
Já zdlouhavými kroky
šel vůkol něj i dnes,
však pláčem zrudlé zraky
jsem k němu nepovznes.
A v houští jeho snítek
mi zpíval tichý van:
pojď v náruč naši druhu,
zde mír ti bude přán!
A vítr kolem hýkal
a vítr v tvář mi vál,
mně náhle čapku strhl,
já zpříma kráčel dál.
A v chvíli teď již mnohou
jsem vzdálen oněch míst,
přec říká cos mi stále
tam klidu byl bys jist.




























6: Tání
Mnohá slza z oka zdroje
již mi padla ve sníh kol,
chladně bílých vloček roje
chvatně vpíjí horký bol.
Když se trávy strojí k příští,
kam jen vlahý vánek dých,
ledu krov se rázem tříští,
záhy zmizel v pláni sníh.
Sněhu znáš mé touhy plání,
rci mi jen, kam chceš se brát,
sleduj dál mých slzí tání,
v krátku vplyneš v bystřin spád.
Městem v proudu budeš plouti
uzříš mnohých budov tlum,
slzy mé kde budou žhnouti,
věz, tam stál mé milé dům.




























7: Na zmrzlém proudu
Ty, jenž jsi bouřil kdysi
a údolím se hnal,
ni slůvka pro mě nemáš,
bys teď mi s Bohem dal.
Led hladce bílou korou
ti sevřel volnost rtu
a mrtvě zřím tě ležet,
hle, v pustém písku tu.
Já v příkrov tvůj tak lesklý
(mně kámen dal svůj hrot)
tvé jméno, již jsem rád měl
i dnů všech jméno vbod:
den lásky vzplání první
a loučení, ach, den,
a jména ta ať krášlí,
hle, prasklý kroužek ten.
A ty, ty moje srdce,
zda chápeš tento znak?
Zda pod tou chladnou korou
to proudí dravě tak?




























8: Ohlédnutí
Mně hoří žhavě paty obě,
ač těžce kráčím náledím,
dřív nechci klidu dopřát sobě,
až věže hrot již neuzřím.
Já o každičký kámen spěchy
se zranil hledě prchnout z bran
a do tváře mi s každé střechy
hrst sněhu vmetl zástup vran.
Jak jinak vzhled tvůj vstříc mi kynul,
ó město zrádných úsměvů!
Kdy v modro nebes okny linul
zpěv skřivana a slavíků.
A nasta květů kol se smálo
a v loubí hučel zástup žen,
dvé žhavých dívčích očí plálo,
tu osud můj byl zpečetěn!
Ten den-li mysli mé se vrátí,
snad chtěl bych znovu nazpět jít,
před jejím domem znovu státi
a v touze tiše chvíli snít.




























9: Bludička
V temno hloubky, sráz i skály
vlákal mne dnes bludný svit:
východ že mi ztracen v dáli,
lhostejno mi může být.
Zvyk jsem bloudě nedbat stezky,
cíl se vždy ti najde tmou,
naše smíchy, naše stesky
bludiček jsou zrádnou hrou.
Bystřin spráhlým ložem vine
noha má se klidně dál,
každý proud přec v moře vplyne,
hrob kdys pojme též tvůj žal.




























10: Odpočinek
Teď cítím již, jak zemdlen jsem,
když smím si klidu přáti,
to stálým údů pohybem
se krok vždy pružným zdá ti.
Má chůze lačně dál vždy šla,
mráz dlouho stát mi nedal;
má šíje břemen nenesla
a vítr směr mi hledal.
Kýs útlocitný dřevoštěp
mi nocleh poskyt k zítří;
však nelze ztišit krve tep:
teď rany teprv jitří!
Ty, duše má, šla’s v bouř a boj
tak s odvahou a rázně,
proč v tichu cítíš nepokoj,
když hne se červ mé strázně?




























11: Jarní sen
Já snil jsem, že zřím sta květů,
jež rozhodil v záhonech máj;
já snil jsem, že kráčím loukou,
zpěv ptáčat mne skočně zval v háj.
A když se ozval kohout,
klam zraku zmizel zas
a v jizby chlad a temno
zněl havranů výsměšný hlas.
Však do skla oken úzkých
kdo obraz mi květů vdech,
mne směšným nazve snílkem
že květy zřel v zimních dnech.
Já snil jsem, že láska družná,
že přišla do srdcí dvou,
že vroucně kdosi líbá,
ach, blaženou líci mou.
A když se ozval kohout,
tu zmizel srdce klam;
já zřel, že v jizby temnu
jsem procitl sám a sám.
Však znovu tisknu víčka,
spi srdce blahým snem.
Kdy květy zkvetou mi v oknech,
kdy zlíbám ji žíznivým rtem?




























12: Osamění
Jak temnošedý mráček,
jenž v modré nebe vplul,
když jedle štíhlé
se slabým větrem hnul,
tak zvolna cestou dlouhou
jdu sám a chůzí mdlou,
kol zástup šťastný chvátá,
mně lhostejni však jsou.
Ach! Proč je vzduch tak klidný!
proč tolik světla zde!
Mne zmáhal v bouři žal můj,
však přec tak těžce ne.




























13: Pošta
Pošty trubka výskla v údolí.
Ach, proč tak radostně hlaholí,
ó srdce mé?
Kdo list, by pro mne ještě psal,
ó střásáš marně dlouhý žal,
ach, srdce mé!
To pošta sjíždí s krajiny,
kde měl jsem lásku dívčiny,
viď srdce mé!
Mít zprávu chtěl bych z oněch míst,
že má se dobře chtěl bych číst,
viď srdce mé!




























14: Šediny
V noc vlasu mého havraní
pad jíní záblesk bílý:
„to stáří je“ jsem řekl si,
„mně příchod jeho milý.“
Však záhy roztál, jíní chlad,
zas tmí se vlasu proudy;
ó vím, jsem ještě příliš mlád
a v dálce hrob a hroudy!
Že v noci krátké sšediví,
žal trýzně koho rmoutí?
A přec v šeď vlas mi nezbarví
ni trýzeň této pouti.




























15: Havran
Ejhle havran jediný
se mnou cestu razí,
v města, les i dědiny,
za mnou věrně vchází.
Krákáš, ptáku tmy a zla?
pud tě stále bodá,
čekáš, až smrt vítězná
tělo mé ti dodá?
Nuže, máš být odměněn
vím, že záhy zhynu:
zůstaň, bych zřel jednou jen
věrnost až v hrob stínů!




























16: Víra v budoucnost
V sněti řídkých stromů v pláni
mnohý ještě chví se list,
a kdo vzhlédne k stromům v pláni,
může dum svých sítě příst.
Já vzhlédnu často k listu,
k němu víži víru svou,
když se vítr blíží k listu,
chví se bázeň myslí mou.
A když sláb list klesne k zemi,
víra klesne v pochyb sklon,
a když sám, ach, klesnu k zemi,
pláč, pláč, mé víry hlásej skon.




























17: Ve vsi
Slyš, psí smečky lání se v pout rány mísí;
a přec člověk sladce tam v chýši spí si.
Zázraky mnohé spánkům svým vděčí,
krásný sen dobrých i zlých mysl léčí.
Však v světle rána všechno zas mizí.
A přec jim něco je pravdou ryzí
a zbytek, co v života vírech ztratí,
ten v náruči lůžka se k nim zas vrátí.
Ať štve mne pryč psů bdících zloba,
nač dlím tu ještě, jeť spánku doba!
Již dávno zemřely snů mých chvilky,
co mezi spícími hledám snílky?




























18: Bouřlivé ráno
Hoj, bouře divé rány
rvou rázně mraků plášť
a cáry jeho zmítá
kol prudká větru zášť.
A blýskot rudých výhní
zřím mezi nimi plát,
hoj, toť je přece ráno,
jež mohu míti rád!
Mé srdce v nebi žhoucím
svůj osud může číst:
v chlad vánice tak bouří,
tak bouří větru svist.




























19: Klam
Hle přísvit krouží přede mnou,
s ním sám jdu nocí záhadnou.
A rád se dávám jím však vést,
ač svádět chce mne s přímých cest
Ach, ten, kdo stvořen k neštěstí,
ten rád je šálen bujnou lstí,
jež zdá se nésti vlídný slib,
že v chýši kdesi bude líp,
že úsměv zase najdu tam:
mé bídě zisk je zdání klam.




























20: Směry
Proč jen mimo cesty kráčím,
kudy pocestných jde sbor,
proč jen v ústraní se stáčím,
proč si rád jdu srázem hor?
Vždyť jsem nespáchal nic zlého,
bych se lidí musel bát,
jaká touha mozku mdlého
kroky nutí v poušť se brát?
Sterým směrem cesty jdou si,
v konci jich lze města zřít,
krok můj sám jen krajem brousí,
klidu prost a touže v klid.
Jeden směr mi mlhou svítí,
do něj zrak můj věčně vklet,
jedním směrem jest mi jíti,
kterým žádný nešel zpět.




























21: Nocleh
Já k poli mrtvých sklíčen
a chůzí vratkou spěl:
„zde nocleh snad si najdu“
jsem si řek a k zídce šel.
Ty věnce zvadlé kolem
by výzvou mohly být,
že umdlenému chodci
zde hospodou lze dlít.
Což komory jsou všechny
v tom domě plny již?
Můj krok je k smrti schvácen,
mě mdloby zmáhá tíž.
Ty nehostinná krčmo
mně nechceš nocleh přát?
Nuž dále jen a dále pojď,
holi má se dát.




























22: Odvaha
Vlét-li v tvář mi sněhu proud,
vločky jeho střesu,
srdce mé-li chce se hnout,
zpívám v bujném plesu.
K čemu znát, co říci chce,
sluch mi špatně slouží,
k čemu znát, proč plakat chce,
pláč jen blázny souží.
Vesele jen vykročit,
ať si bouř hrá s námi!
Bůh-li nechce v zemi dlít,
pak jsme bohy sami!




























23: Tři slunce
Tři slunce zřel jsem, jak vzduchem žhou,
k nim dlouho zíral oblohu.
A kruh jich stál zde nehybně,
jak nechtěl jít by ode mně.
Ach, mými slunci nejste dnes,
ó, jinde laďte tváře v ples.
Mně kdysi plál též úsměv tří,
teď zapadla dvě nejlepší.
A poslední až půjde k nim,
pak v temnotách snad ozdravím.




























24: Kolovrátkář
Starý muž, hle, stojí u vesnických vrat,
kolovrátek jeho písničky zná hrát.
Sněhy bosou nohu, zdá se nestudí,
misce jeho nikdo groše nehodí.
Slyšeti ho nechce nikdo z celé vsi,
štěkotem ho zlostným provázejí psi.
Lhostejně se dívá, jak by nezřel nic,
kolovrátkem stále točí víc a víc.
Hoj, ty divný starče, měl bych s tebou jít?
písni mé zda chtěl bys průvodčím dnes být?
Vinterrejse
© Ole Klitgaard




























1: Godnat
Jeg fremmed kom til byen,
jeg fremmed drager bort.
I maj lød sang mod skyen
blandt mangen blomstersort:
Min pige nævnte kærlighed,
og moderen mer end det –
nu er min verden trist og led
og vejen svøbt i sne.
Den tid hvor jeg skal rejse
blir ikke valgt af mig;
jeg ser kun sneen knejse
på mørkets vintervej.
En måneskygge følger
som rejsefælle mig,
på sneens hvide bølger
jeg søger vildtets vej.
Hvorfor sku’ jeg dog trygle,
til jeg blev drevet bort?
Lad gale hunde hyle
ved deres herres port!
Al kærlighed vil vandre –
sådan har Gud den sat –
fra nogle og til andre,
min kære, nu god nat!
Jeg vil dig ikke røre
midt i dit drømmespil,
du skal mit trin ej høre –
så sagte, døren til!
Og der på portens side
jeg skriver nu: Godnat,
sådan at du kan vide:
jeg tænkte på min skat.




























2: Vejrhanen
Nu leger vinden med sin hane,
højt på min søde piges hus.
I drømme kunne jeg det ane,
den spilled’ flygtningen et puds.
Han skulle ha’ bemærket dette,
det vartegn dér på tagets fjæl,
så vidste han, det hused’ næppe,
det hus, en trofast kvindesjæl.
Derinde har vinden sit spil med hvert hjerte
som her på det tag – det trænger ej ud.
De plages ikke af min smerte!
Den pige er nu så rig en brud.




























3: Frosne tårer
Der falder frosne dråber
fra mine kinder ned:
Har jeg slet ikke mærket
at jeg så bittert græd?
Åh tårer, mine tårer,
er I så lunkne fnug
at I blir is og stivner
som kølig morgendug?
I brister dog af heden
fra brystets varme ve –
som ville I bortsmelte
al vintrens is og sne.




























4: Stivfrossen
I sneen jeg forgæves
ser efter hendes spor,
hvor hun med mig ved hånden
gik på den grønne jord.
Den jord vil jeg nu kysse;
igennem is og sne
går mine hede tårer
til jeg den klart kan se.
Hvor finder jeg mon græsset
og en forglemmigej?
Ak, blomsterne er døde
og engen er så bleg.
Er der da intet minde
jeg kan ta’ med mig her?
Når mine smerter tier,
hvad bringer hende nær?
Mit hjerte er som frosset
med hendes billed ned –
så hvis en dag det smelter,
går hendes billed med.




























5: Lindetræet
Ved brønden foran porten
hvor lindetræet står
dér drømte jeg i skyggen
så mangen drøm om vår.
Jeg skar dem ind i barken,
de ord om kærlighed
som drog i fryd og smerte
mod lindetræets fred.
I dag jeg måtte vandre
forbi i natten sort –
og selv i mørket måtte
jeg vende blikket bort.
Og træets grene suste
som råbte de mintro:
Kom hen til mig, min kære,
her finder du din ro.
De kolde vinde blæste
imod mit ansigts hud,
og hatten blæste af mig,
dog så jeg ligeud.
Nu er jeg mange timer
fra stedet jeg har kær –
jeg hør’ det stadigt suse:
du fandt dog roen der.




























6: Tåreflod
Mange tårer mine øjne
drypped’ ned på vejens sne,
og dens kolde flager nøgne
suger ind den varme ve.
Men når våren græsset vækker,
kommer lune vinde til,
slår i isens flager sprækker,
smelter bort den bløde sne.
Sne, du ved jeg længes såre,
sig, hvorhen går dine fjed?
Du skal følge mine tårer,
snart vil bækken ta’ dig med,
snart i byen du vil møde
muntre gader med dit brus.
Mærker du mine tårer gløde,
da er du ved hendes hus!




























7: På floden
Du som så lystigt bruste,
du vilde flod så klar,
så stille er du blevet,
slet ingen afsked ta’r!
Med hård og stivnet skorpe
har du dig dækket til,
på jorden frosset – ikke
du dig bevæge vil.
Og i din frosne skorpe
jeg ridser under sne’n
min elsktes navn – og dagen
og timen med en sten:
Den dag vi traf hinanden,
den dag hvor det var slut –
om navn og tal sig slynger
en ring som nu er brudt.
Min sjæl, kan du nu kende
dig selv i denne flod? –
er under isens skorpe
så svulmende et mod?




























8: Tilbageblik
Det brænder under mine fødder
skønt dog på is og sne jeg går;
jeg hviler mine hjerterødder
nu hvor jeg fjernt fra byen står.
Jeg slog mig på hver sten og jordknold,
da jeg kom væk i hast og jag,
og kragerne med hagl og snebold
beskød min hat fra hvert et tag.
Hvor anderledes var din velkomst,
du ubestandighedens by!
Da sang om kap for hver en majblomst
hver lærk’ og nattergal mod sky,
da blomstrede de runde linde,
de lyse bække bruste klart,
og ak, jeg så to øjne skinne! –
da var det sket, da tog det fart!
Kom denne dag til min erindring,
jeg måtte gense hvad jeg så,
jeg måtte skaffe sjælen lindring:
ved hendes hus igen at stå.




























9: Lygtemanden
Til de fjerne klippehuler
lokked’ mig en lygtemand.
Hvis en udgang dér sig skjuler,
jeg den tidsnok finde kan.
At gå vild er det jeg kender,
og mod målet fø’r hver vej.
Vore glæder, vore smerter,
alt er lygtemandens leg!
Langs en bjergbæks tørre render
snor jeg mig i roligt trav –
hver en flod i havet ender,
hver en smerte i sin grav.




























10: Hvile
Jeg mærker først hvor træt jeg er
da jeg til ro mig lægger;
min vandren holdt mig munter her
langs vejens vintergækker.
Min fod forlangte ikke rast,
det var for koldt at stoppe,
og ryggen følte ingen last
når stormen holdt mig oppe.
Her i en kulsvirs trange hjem
jeg ly for natten finder;
men gennem kroppen, lem for lem,
stærkt sårene nu brænder.
Og du, mit hjerte, i din strid,
så vildt og så dumdristigt,
først nu i hvilen slangens bid
du mærker virke giftigt!




























11: Forårsdrøm
Jeg drømte om skønne blomster,
så skønt som de blomstrer i vang;
jeg drømte om grønne enge,
[og] om kvidrende fuglesang.
Og straks ved hanens galen,
da var mit øje vakt;
da var det koldt og dunkelt,
fra taget skreg ravnen givagt!
Og dog, på vinduesruden,
hvem maled’ de blade dér?
I ler jo nok af den drømmer
der blomster om vintren ser?
Jeg drømte om kærligheden,
en pige så dejlig og sød,
om kys og om hede kærtegn –
om lykke og hjertets glød.
Og straks ved hanens galen,
da var mit hjerte vakt;
nu står jeg her alene
og rammes af drømmens magt.
Jeg lukker mine øjne
mens hjertet gør mig varm.
Når grønnes I blade på ruden?
Når hviler hun i min arm?




























12: Ensomhed
Som mørke skyer over
den lyse himmel går;
som når i fyrretoppe
en doven luftning slår,
sådan går jeg på vejen
afsted med matte skridt,
forbi det muntre leben,
ensom og sammenbidt.
Ak, luften er så stille!
Ak, himlen er så klar!
Selv midt i stormens rasen
jeg ej så plaget var.




























13: Posten
Nu fra gaden lyder posthornsklang.
Mit hjerte sætter så vildt i gang,
min sjæl!
Den post har intet brev til dig –
hvorfor tar du så sært på vej,
min sjæl?
Joh, posten kom fra byen dér,
hvor der var en jeg havde kær,
min sjæl!
Mon du derover kigge vil
og spørge hvordan det står til,
min sjæl?




























14: Oldingehovedet
Et hvidligt skær fra rimen lå –
hen over mit hår det sig bredte;
jeg så mig som en olding stå
og fryded’ mig såre ved det.
Men snart var rimen på retur,
og håret mørkt i løden,
så jeg nu for min ungdom gru’r –
hvor langt endnu til døden!
Man tit har set et hoved ungt
til olding brat forandret.
Men nej! Mit er forblevet tungt
så længe jeg har vandret.




























15: Kragen
Kun en krage fulgte mig
da jeg drog fra byen,
kredser om mig på min vej
oppe under skyen.
Krage, underlige dyr,
skal du om mig svæve?
Vil du, førend væk du fly’r,
mig som bytte kræve?
Der er ikke langt igen
her med vandrerstaven.
Krage, vis dig som en ven,
trofast indtil graven.




























16: Det sidste håb
Her og der på disse træer
nok et broget blad jeg ser.
Ofte står jeg ved de træer,
tankefuld ved det der sker,
står og kigger op på bladet,
hænger min forhåbning dér.
Leger vinden så med bladet,
skælver jeg som det jeg ser;
ak, og falder det til jorden,
falder håbet også af,
falder jeg jo selv til jorden,
græder på selve håbets grav.




























17: I landsbyen
De gøende hunde, de raslende kæder:
Nu men’skene snorker i natteklæder,
drømmer om ting som de ikke ejer,
mens med det gode og slemme de leger:
Og næste dag er alting forsvundet.
Nuvel, en del har de sikkert fundet
og håber at deres længslers knuder
forløsning vil finde på deres puder.
Gø mig kun væk, I vakse hunde,
lad ikke mig som de andre blunde!
Jeg er jo færdig med alle drømme –
med dem skal jeg ikke dele tømme!




























18: Stormfuld morgen
En voldsom storm har flosset
al himlens blågrå damp!
Hver sky i laser flagrer
nu spredt i doven kamp.
Og røde flammer slikker
på tværs og ud og ind.
Det kalder jeg en morgen
som passer til mit sind!
Mit hjerte ser på himlen
sit eget billed stå –
det viser kun en vinter,
en vinter kold og rå!




























19: Bedrag
Et lys mig byder op til dans;
jeg følger lysets muntre glans;
jeg følger glad det lys – og ser
at det vil lokke mig til mer.
Ak, jeg med alle mine brist
gir glad mig hen til broget list,
der bagom is og nat og gus
kan vise mig så lunt et hus,
hvori et kærligt hjerte slår –
Et synsbedrag er hvad jeg får!




























20: Vejviseren
Hvorfor vil jeg undgå veje
hvor de andre vandrer’ går,
bort ad skjulte stier dreje,
langs de øde klippeskår?
Intet galt har jeg begået,
at jeg nogen skulle sky –
hvilken længsel har mig flået
bort fra alfarvej og by?
Alle skilte alle vegne
ind mod byen peger tro,
men jeg går mod andre egne
uden ro – og søger ro.
Denne viser for mit øje
uophørligt peger frem,
be’r mig ad den vej at bøje
hvorfra ingen vendte hjem.




























21: Kroen
Ved kirkegårdens vænge,
der går min vej forbi;
jeg prøver her for natten
at finde et logi.
I grønne blomsterkranse
ku’ være mig et tegn,
I for den trætte vandrer
til kroen viser vej’n.
Men er i dette herberg
hvert værelse besat?
Jeg segner snart af træthed,
er indtil døden mat.
Åh, nådeløse værtshus,
du nægter mig en grav?
Afsted min ven, afsted da,
min gode vandrerstav.




























22: Mod!
Flyver sneen mod mit fjæs,
ryster jeg den af mig,
blir mit hjertes tale hæs
la’r jeg sangen ta’ mig.
Hører ej hvad hjertet si’r,
har slet ingen ører.
Føler ikke hvad det skri’r,
skrige gør de skøre.
Lystig nu i verden ud,
selv om vinden tuder.
Må vi fare uden gud,
er vi selv som guder!




























23: De andre sole
Tre sole så jeg på himlen stå,
ret længe så jeg fast derpå;
og de stod fast på deres vej,
som ville de ej væk fra mig.
Ak, mine sole er I ej!
Skin andetsteds, skin ej på mig!
Jeg nylig havde tre, mintro,
af dem gik ned de bedste to.
Den tredje kan gå ned bag dem!
I mørket finder jeg mit hjem.




























24: Spillemanden
Ovre bag ved byen
står en spillemand
som med stive fingre
spiller som han kan.
Barfodet på isen
flakker manden om,
skålen ved hans fødder,
den er stadig tom.
Ingen gider høre,
ingen ser ham an.
Sultne hunde knurrer
af den gamle mand.
Og han la’r det hænde
sådan som det vil,
drejer, og hans lire
standser ej sit spil.
Underlige gamling,
skal jeg gå med dig?
Vil du dreje liren
til min sang for mig ――?
Op winterreis
© Frederik Menning




























1: Goedenacht
Als vreemdeling gekomen,
als vreemdeling gegaan.
Ik zag in lentedromen
de bloemen nooit vergaan.
Het meisje sprak van liefde,
de moeder zelfs van trouw,
maar toen geld meer geriefde,
werd zij een anders vrouw.
Ik heb niet voor het kiezen
het tempo van mijn reis.
‘k Heb niets meer te verliezen
op deze winterreis.
Het maanlicht brengt tot leven
mijn schaduw aan mijn zij.
Met hem volg ik, verdreven,
het wildspoor in de wei.
Ik moet ervoor bedanken,
te worden weggejaagd.
Laat dolle honden janken,
wanneer het ze behaagt!
De liefde houdt van zwerven.
God heeft dat zo bedacht,
net als het moeten sterven.
Ja, liefje, goedenacht!
Jou in je droom te storen,
zou slecht zijn voor je rust.
Je zal mij dus niet horen,
je niet van mij bewust.
Ik schrijf in het voorbijgaan
je deur vol “Goedenacht”,
opdat je erbij stil zal staan,
hoezeer ik aan jou dacht.




























2: Het windvaantje
Het windvaantje draait
met de wind zo die waait
op het dak van het huis
waar mijn liefste woont.
Ik arme vluchteling waande
mij door dat vaantje weggehoond.
Ik had er eerder op moeten achten
– dat windvaantje met zijn grilligheid –
dat mij in dat huis alleen kon wachten
een broeinest van wispelturigheid.
De wind speelt binnen met de harten
als op het dak, maar niet zo luid.
Wat geven zij om al mijn smarten?
Hun kind is nu een rijke bruid!




























3: Bevroren tranen
Bevroren druppels vallen
vanaf mijn wangen neer.
Zou het mij dan ontgaan zijn,
dat ik geweend heb weer?
Mijn tranen, ach mijn tranen,
zijn jullie zelfs zo lauw,
dat jullie zo bevriezen
als koele morgendauw?
Toch branden jullie in me
zo heet en eigenwijs,
als wilden jullie smelten
de winter al zijn ijs.




























4: Verstarring
Ik zoek vergeefs haar voetspoor
in de besneeuwde wei,
die waar wij in de lente
nog gingen zij aan zij.
Ik kan de grond wel kussen
– zo ben ik van de wijs –
totdat mijn hete tranen
doordringen sneeuw en ijs.
Waar is de bonte bloesem,
waar is het groene gras?
De bloemen zijn bestorven,
niets is zoals het was.
Mag ik dan niet bewaren
één souvenirtje maar
dat, als mijn smarten zwijgen,
mij denken doet aan haar?
Mijn hart is als bevroren,
zo heeft zij het verstard.
Mocht ooit mijn hart weer smelten,
versmelt zij met mijn hart.




























5: De lindeboom
Daar waar ik haar ontmoette,
daar staat een lindeboom.
Ik droomde in zijn schaduw
zo vaak die zoete droom.
Ook sneed ik in die boomstam
zo vaak dat lieve woord.
Zo heeft van die mij zinde
die linde steeds gehoord.
Maar nu ben ik bij nachte
die boom voorbijgegaan,
en heb ik zelfs in ‘t donker
mijn ogen dichtgedaan.
En al zijn takken ruisten,
alsof hij tot mij zei:
“Kom in mijn armen, jongen;
jij vindt jouw rust bij mij!”
Ik had de wind erg tegen,
als deed hij het erom.
Mijn hoed vloog van mijn hoofd af.
Ik keerde mij niet om.
Nu ben ik vele uren
die onheilsplek voorbij,
en nog hoor ik het ruisen:
“Jij vindt jouw rust bij mij!”




























6: Tranenvloed
Vele tranen uit mijn ogen
in de sneeuw gevallen zijn,
en zijn koude vlokken zogen
dorstig op mijn hete pijn.
Als weer mos groeit op de rotsen,
waait vandaar een lauwe wind,
die het ijs uiteen doet schotsen
en de sneeuw tot smelten zint.
Sneeuw – jij weet van mijn verlangen –
zeg, waar ga jij aanstonds heen?
Volg de tranen langs mijn wangen:
als een beek stroomt mijn geween.
Ga met hem de stad doorkruisen,
drukke straten in en uit.
Voel je plots mijn tranen bruisen:
daar woont mijn verloren bruid.




























7: Langs de rivier
Jij die van leven bruiste,
jij steeds zo wilde vloed,
wat ben jij stil geworden,
geeft mij geen afscheidsgroet.
Een bikkelharde ijslaag
heeft jou de mond gesnoerd,
en kil en onbewogen
lig jij hier uitgevloerd.
In deze ijskorst kerf ik
met een gespitste steen
de naam van mijn geliefde
en dag en uur bijeen:
de dag waarop ik kwam,
de dag waarop ik ging,
en om die beide dagen
ook een gebroken ring.
Mijn hart, zie jij in wezen
jouw eigen spiegelbeeld,
dat achter zijn façade
zijn tranen met jou deelt?




























8: Terugblik
Ik brand mij aan mijn beide zolen,
al zet ik voet op sneeuw en ijs.
Ik loop als over hete kolen,
en toch ben ik op winterreis.
‘k Heb mij aan elke steen gestoten,
zo snelde ‘k bij die stad vandaan.
Een tranen heb ik daar vergoten,
de hoogste tijd om weg te gaan!
Hoe anders heb jij mij ontvangen,
jij stad van onbestendigheid!
Ik hoorde vele vogelzangen;
het was die lieve lentetijd.
De pronte lindebomen pronkten,
de klare beekjes bruisten fel
en ach, twee meisjesogen lonkten!
Toen was ‘t met jou gebeurd, gezel!
Komt weer die dag in mijn gedachten,
dan krijg ik zin om terug te gaan,
al heb ik niets meer te verwachten
dan voor haar huisje stil te staan.




























9: Dwaallicht
In een diepe, donk’re afgrond
lokte mij een dwalend licht.
Of ik nog een weg terug vond,
was voor mij van geen gewicht.
‘k Ben gewend om te verdwalen.
Elke weg leidt naar een doel.
Of in pieken, of in dalen,
dwaallicht speelt met elk gevoel.
Door de drooggevallen bergstroom
daal ik rustig kronk’lend af.
Zo de stroom de zee zal vinden,
vindt het lijden ook zijn graf.




























10: Rust
Nu merk ik pas hoe moe ik ben,
nu ik ben neergezegen.
Het zwerven hield mij op de been
op ongastvrije wegen.
Mijn voeten vroegen niet om rust;
het was te koud voor stilstaan.
Ik had de wind ook in de rug,
zodat ik snel kon voortgaan.
In ‘t kolenbrandershuisje hier
heb ‘k onderdak gevonden.
Maar toch, mijn leden rusten niet,
zo branden al hun wonden.
Ook jij, mijn hart, in strijd en storm
zo sterk en onverslagen,
voelt in de stilte pas jouw worm
venijnig aan je knagen.




























11: Lentedromen
Ik droomde de bloemen bloeien,
ik droomde een grazige wei,
ik droomde de vogels fluiten,
zoals ze dat doen in de mei.
Maar toen de hanen kraaiden,
toen ging mijn droom teloor;
toen was het koud en donker
en krasten de raven in koor.
Maar op mijn vensterruiten,
wie schilderde blaadjes daar?
Ja, lacht u maar om die dromer,
want ijsbloemen ziet hij maar!
Ik droomde van ware liefde
en van een mooie meid,
van kozen en van kussen,
van wellust en zaligheid.
Maar toen de hanen kraaiden,
vervloog mijn droom al vlug.
Nu zit ik hier vereenzaamd
en denk aan mijn droom terug.
Ik sluit opnieuw mijn ogen.
Nog klopt mijn hart zo warm,
dat ijsbloemen zullen bloeien,
wanneer ik mijn liefje omarm.




























12: Eenzaamheid
Zoals een troebel wolkje
de held’re lucht doorkruist,
als in de spits der sparren
een briesje zwakjes ruist,
zo ga ik door het leven
mijn weg op trage voet,
het hoofd steeds opgeheven,
eenzaam en niet gegroet.
Ach, was de lucht zo helder,
het licht zo fel maar niet,
want toen de stormen stormden,
had ik niet zo’n verdriet.




























13: De post
Van de straat vandaan een posthoorn klinkt.
Hoe komt het, dat het zo hoog opspringt,
mijn hart?
De post heeft nooit een brief voor jou.
Wat is er dan zo dringend nou,
mijn hart?
Nu ja, de post komt uit de stad
waar ik een heel lief liefje had,
mijn hart!
Wil jij een keer daar navraag doen,
hoe ‘t met dat liefje is van toen,
mijn hart?




























14: Grijze haren
De rijp had met zijn witte schijn
mijn haren grijs doen kleuren.
Ik meende al bejaard te zijn
en kon er niet om treuren.
Maar ras was alles weggeluwd,
had ik weer zwarte haren,
zodat nog steeds mijn jeugd mij gruwt.
Wanneer mij op te baren?
‘k Heb menigeen – je gelooft ‘t niet –
in één nacht zien vergrijzen.
En zie, ikzelf vergrijsde niet
van al dit winterreizen!




























15: De kraai
‘r Is een kraai gelijk met mij
uit de stad getogen
en, niet wijkend van mijn zij,
om mij heen gevlogen.
Houd jij, wonderbaarlijk dier,
mij soms in de gaten?
Denk jij, dat ik nu en hier
jou mijn lijf zal laten?
Tja, ik ben al heel ver heen;
‘k zal jou weldra laven.
Kraai, laat mij dus niet alleen
tot ik ben begraven!




























16: Laatste hoop
Hier en daar hebben de bomen
nog wat bonte blaadjes aan,
en ik blijf bij zulke bomen
dikwijls in gedachten staan.
Kijk ik naar zo’n laatste blaadje,
gaat mijn laatste hoop daarheen.
Speelt de wind dan met mijn blaadje,
sidder ik van top tot teen.
Ach, en valt het blad ter aarde,
valt ermee mijn hoop ook af,
val ikzelf ermee ter aarde,
ween ik op mijn hoop zijn graf.




























17: In het dorp
Hier blaffen de honden, aan lijnen gebonden.
Hier slapen de mensen in hunne sponden
en dromen van alles, wat zij maar willen,
om goede en kwade verlangens te stillen.
En morgenvroeg is niets hun gebleven.
Welnu, zij hebben gedroomd heel even
en hopen de droom, die rest intussen,
nog altijd te vinden; ja, op hun kussen.
Blaf mij maar weg, gij waakse honden,
laat mij niet rusten in sluimerstonden!
Ik ken het einde van alle dromen.
Wat zal ik tussen de slapers slomen?




























18: De onstuimige morgen
De storm heeft stuk doen scheuren
het hemelse tapijt,
en grijze wolken strijden
een al verloren strijd.
En morgenrode vlammen
steken de brand erin.
Dit noem ik pas een morgen,
een morgen naar mijn zin!
Mijn hart ziet aan de hemel
verbeeld zijn eigen smart.
Het is niets dan de winter,
de winter die mij tart!




























19: Illusie
Een licht danst vriend’lijk voor mij uit.
Ik volg het kriskras en vrijuit.
Ik volg het graag, want in mijn waan
lokt het mij arme zwerver aan.
Ik, die zo eenzaam ben als wat,
ga al te graag het listig pad,
aan ‘t eind waarvan in grauwe nacht
‘k een warm en helder huis verwacht,
en ook een lieve ziel erin.
Illusie slechts is mijn gewin!




























20: De wegwijzer
Waarom mijd ik toch de wegen,
die de and’re zwervers gaan,
en zoek ik verborgen stegen
waar besneeuwde rotsen staan?
Waarom schuw ik toch de mensen,
als ik hun niets heb misdaan?
Welke wereldvreemde wensen
drijven mij bij hen vandaan?
Wijzers zie ik langs de straten,
wijzend naar de steden toe,
en toch zwerf ik maar gelaten,
rusteloos en levensmoe.
Ik zie ook een wijzer wijzen,
onverbiddelijk en stug,
naar een weg die ik moet reizen,
die nog niemand ging terug.




























21: De herberg
Naar ene dodenakker
heeft mij mijn weg gebracht.
Mijn intrek hier te nemen,
is wat ik heb gedacht.
Gij groene dodenkransen
zult vast het teken zijn,
dat moegezworven zwervers
hier altijd welkom zijn.
Is dan in deze herberg
geen kamer onbezet,
terwijl ik stervensmoe ben
en toe ben aan een bed?
O kroeg – hoe onbarmhartig! –
juist nu wijs jij mij af?
Dan verder maar, dan verder,
mijn trouwe wandelstaf!




























22: Overmoed
Vliegt de sneeuw mij in ‘t gelaat,
laat ik mij niet krijgen.
Als mijn hart zich horen laat,
breng ik het tot zwijgen.
‘k Hoor dan niet wat het mij vraagt;
‘k heb daarnaar geen oren.
‘k Voel dan niet al wat het klaagt;
klagen doen gestoorden.
Vrolijk door het leven gaan,
is ons maar geboden!
Als de goden niet bestaan,
zijn wij zelf wel goden!




























23: De bijzonnen
Ik zag de zon in drievoud staan
en staarde alle drie strak aan.
En zij ook staarden zo naar mij,
als wilden zij niet weg bij mij.
Ach, mag van deze drie het licht
een ander schijnen in ‘t gezicht!
Voor mij onlangs een drietal scheen,
waarvan het beste paar verdween.
Ging maar die derde ‘r achteraan!
In ‘t donker zal ‘t mij beter gaan.




























24: De man met de draailier
Ginds voorbij het dorpje
staat een draailierman.
Met zijn stramme vingers
draait hij wat hij kan.
Blootsvoets op de ijsvloer
zwalkt hij heen en weer.
Op zijn kleine schaaltje
niemand werpt iets neer.
Niemand wil hem horen,
niemand kijkt hem aan,
en de honden grommen
rond de oude man.
En hij laat gebeuren
alles wat gebeurt:
steeds hetzelfde deuntje,
dat maar treurt en treurt.
Wonderlijke oude
– één en één is twee –
doe jij met je draailier
aan mijn treurzang mee?
Winter Journey
© Celia A. Sgroi




























1: Good Night
I came here a stranger,
As a stranger I depart.
May favored me
With many a bunch of flowers.
The girl spoke of love,
Her mother even of marriage –
Now the world is so gloomy,
The road shrouded in snow.
I cannot choose the time
To begin my journey,
Must find my own way
In this darkness.
A shadow of the moon travels
With me as my companion,
And upon the white fields
I seek the deer’s track.
Why should I stay here any longer
So that people can drive me away?
Let stray dogs howl
In front of their master’s house;
Love loves to wander –
God made it that way –
From one to the other,
My dearest, good night!
I don’t want to disturb your dreaming,
It would be a shame to wake you.
You won’t hear my step,
Softly, softly the door closes!
I write in passing
On your gate: Good night,
So that you may see
That I thought of you.




























2: The Weathervane
The wind plays with the weathervane
On my lovely darling’s house.
And I thought in my delusion,
That it mocked the poor fugitive.
He should have noticed sooner
The symbol displayed on the house,
So he wouldn’t ever have expected
To find a faithful woman within.
The wind plays with the hearts inside
As it does on the roof, only not so loudly.
Why should they care about my grief?
Their child is a rich bride.




























3: Frozen Tears
Frozen drops are falling
Down from my cheeks.
How could I have not noticed
That I have been weeping?
Ah tears, my tears,
And are you so tepid
That you freeze to ice
Like cool morning dew?
Yet you burst from the wellspring
Of my heart so burning hot,
As if you wanted to melt
The entire winter’s ice!




























4: Numbness
I search the snow in vain
For the trace of her steps.
Where she, arm in arm with me,
Crossed the green meadow.
I want to kiss the ground,
Penetrate ice and snow
With my hot tears,
Until I see the soil.
Where will I find a blossom,
Where will I find green grass?
The flowers are all dead,
The turf is so pale.
Shall then no momento
Accompany me from here?
When my pains cease,
Who will tell me of her then?
My heart is as if dead,
Her image frozen cold within;
If my heart ever thaws again,
Her image will also melt away!














